ฉันอยู่นี่ การ์ตูนที่รัก

ช่วงนี้รู้สึกขาดแรงบันดาลใจในการใช้ชีวิตยังไงก็ไม่รู้ ไม่ทราบว่าเป็นเพราะอากาศมันเย็น หรือมันเป็นช่วงปลายปี หรือ ฯลฯ แต่คิดว่าไม่น่าจะใช่เพราะว่าว่างเกินจนฟุ้งซ่าน เพราะว่าโปรเจ็คก็กองพะเนินเทินทึกจนปั่นไม่ทันอยู่ดี

 

แค่รู้สึกว่า ทำไมเดี๋ยวนี้เราอ่อนแอจนเหงาเวลาอยู่ตัวฅนเดียวหว่า?

 

เอ้า เปลี่ยนเรื่อง ๆ 

 

 

 

จริง ๆ แล้วเมื่อสุดสัปดาห์ทีผ่านมาได้ไปดูละครเวทีเรื่อง "อลหม่านบ้านทรายทอง" ตอนแรกก็แพลนว่าจะเขียนถึงเรื่องนี้ แต่ไป ๆ มา ๆ หลังดูจบก็นั่ง discuss กับสุดที่รักจนหมดไส้หมดพุง ก็เลยหมดฟีลที่จะเขียนถึง (ซะงั้น) แต่เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา รู้สึกจะฉลองเล่นครบ 100 รอบแล้วหนิ ใครไม่ได้ไปดูนับว่าเสียดายยิ่งนัก

 

แต่ด้วยความที่เราขี้เกียจเขียนเรื่องนี้ซ้ำ

 

ก็เลยต้องหาเรื่องใหม่ ๆ มาพูดถึงแทน ก็เลยนึกขึ้นได้

ว่าช่วงเดือนที่ผ่านมา ลงทุนซื้อการ์ตูนญี่ปุ่นยกชุดไปสองเรื่อง (ไม่ได้ลงทุนยังงี้บ่อย ๆ นะเนี่ย) คือเรื่อง NANA กับเรื่อง เสน่ห์สาวข้าวปั้น

 

เรื่องแรก ได้แรงบันดาลใจอันมากมายจากหนัง (ใครที่ยังไม่ทราบ  NANA เป็นการ์ตูนที่เขียนโดยอาจารย์ ไอ ยาซาว่า ก่อนที่จะทำเป็นหนังโรง พอดีผมไม่เคยอ่านการ์ตูน แต่ได้ไปดูหนังก่อน เนื้อเรื่องเป็นยังไง ไปเสิร์ชกันเอาเอง) สิ่งที่ผมสนใจคือ อยากจะทราบว่าตัวละครมีพัฒนาการต่อจากเนื้อเรื่องในหนังอย่างไร จนทนไม่ไหวต้องซื้อมาอ่าน อ่านแล้วก็ผิดคาดเล็ก ๆ เพราะว่าผู้เขียนพลิกเรื่องไปอีกทางเลย เล่นเอาตามไม่ถูก (แต่ก็พอเข้าใจ ว่าทำไมเรื่องนี้ถึงดังมาก เนื้อเรื่องที่เดาตอนจบได้ง่าย ๆ คงไม่น่าติดตามขนาดนี้)

 

 

เรื่องที่สอง เป็นที่น่าประหลาดใจมากว่า เพื่อน ๆ ของผมที่เป็นเซียนการ์ตูนหลายฅนไม่รู้จัก (มึงพลาดอะไรไปบางอย่างในชีวิตแล้วล่ะ เพื่อนเอ๋ย ) จริง ๆ รู้จักเรื่องนี้เพราะรูมเมทอ่าน แล้วก็ทิ้งไว้ในห้อง ก็เลยหยิบพลิก ๆ มาดู ที่ตัดสินใจซื้อเพราะว่าอ่านแล้วจุดพีคของเรื่องนี้เล่นเอาเราขนลุกไปหลายตอน อ่านแล้วให้เกรด A ไปโดยไม่ลังเล พอเจอแหล่งที่ขายก็เลยตัดสินใจซื้อเลย

 

 

สิ่งหนึ่งที่ เพื่อน ๆ ผมหลายฅนไม่ได้อ่านการ์ตูนทั้งสองเรื่องนี้ อาจจะเป็นเพราะว่า ทั้งสองเรื่องจัดอยู่ในกลุ่ม "การ์ตูนผู้หญิง" ซึ่งชื่อก็บอกอยู่แล้วว่า ผู้ชายอกสามศอกอย่างเรา ๆ ถ้าถือเดินไปเดินมา นับว่าทลายมาดแมนไปจนหมดสิ้น หลาย ๆ ฅนก็เลยพลาดเรื่องดี ๆ ไปอย่างเน่าเสียดาย

 

 

ผมเองตอนแรก ๆ ก็ไม่ได้สนใจการ์ตูนในกลุ่มนี้ แต่ก็พอมีประสบการณ์ได้อ่านบ้าง ที่นึก ๆ ได้ก็มี หน้ากากแก้ว สาวแกร่งแรงเกินร้อย (F4 นั่นแหละ) แล้วก็ผลงานของ CLAMP บางเรื่อง (แต่ของเจ้านี้ เป็นการ์ตูนที่อ่านได้ทั้งสองเพศมากกว่านะ)

 

ผมว่า สิ่งหนึ่งสำหรับนักอ่านที่ชินกับการ์ตูนผู้ชายอาจจะต้องปรับนิดหน่อยเมื่อมาอ่านการ์ตูนของอีกเพศไม่ว่าจะเป็น ลายเส้นโปร่ง ๆ ขาดน้ำหนักเข้มสุด หรือว่าไม่ค่อยมีสกรีนโทน มันจะโล่ง ๆ ไม่ค่อยมีมิติ หรือเอะอะ ๆ ก็โคลสเข้าใกล้หน้าของตัวละคร ไม่ค่อยเห็นฉากเต็มตัวเท่าไหร่ ไม่ก็ชอบมีดอกไม้นานาชนิดเป็นฉากหลัง (อ่านตอนแรก ๆ แล้วดูมันขัด ๆ )

 

 

ผมคิดว่าการ์ตูนผู้หญิงไม่ค่อยเน้นลายเส้นสวยงาม อลังการเท่าไหร่นะครับ (บางฅนอาจจะเถียงว่าไม่จริง) อย่างการ์ตูนผู้ชาย เหมือนเราจะถูกฝังหัวกันมาเลยว่า ลายเส้น 50 เนื้อเรื่อง 50 ประมาณว่า เนื้อเรื่องไม่ดี แต่ถ้าลายเส้นสวย ยังไงก็มีฅนซื้อมาอ่าน เลยกลายเป็นว่าการ์ตูนของเรา (ฅนไทย) หลาย ๆ เรื่อง ลายเส้นสวยระดับอินเตอร์ แต่เนื้อเรื่องยังล้าหลังอยู่มาก สำหรับการ์ตูนผู้หญิงนี่ ยอมรับว่า ยังแยกไม่ค่อยออกจริง ๆ ครับ ว่าแบบไหนถึงจะเรียกว่าลายเส้นสวย แบบไหนถึงจะเรียกว่าธรรมดา (ดูมันเหมือน ๆ กันไปหมด)

 

 

แต่สิ่งหนึ่งที่ผมคิดว่าเป็นจุดเด่นของการ์ตูนผู้หญิงเลย (โดยเฉพาะสองเรื่องที่เพิ่งกล่าวถึงไป) ก็คือการเน้นไปที่ความสัมพันธ์ของตัวละคร  คือความสัมพันธ์ของตัวละครจะเปลี่ยนแปลงไปเรื่อย ๆ จากฅนแปลกหน้า- เพื่อน-เพื่อนสนิท – ฅนรัก- ฅนเคยรัก – กลับมารักกันอีก ฯลฯ ทำให้ถึงแม้ว่าจะเป็นตัวละครหน้าเดิม ๆ ใช้อยู่ไม่กี่ตัว แต่ด้วยความที่ความสัมพันธ์ของตัวละครมันแปรเปลี่ยนไป ก็ทำให้เรารู้สึกลุ้นไปกับตัวละครเสมอ ๆ

 

 

เรียกง่าย ๆ ว่ามีพัฒนาการของบุคลิกภาพ อย่างการ์ตูนผู้ชาย ส่วนใหญ่ ตอนต้นเรื่องนิสัยยังไง รู้สึกกับใครยังไง จนท้ายเรื่องก็จะเป็นแบบนั้น ไม่ค่อยเปลี่ยน ทำให้เวลาเขียนไปเรื่อย ๆ ยาวขึ้น ๆ สิ่งที่นักเขียนต้องทำเพื่อให้เรื่องมันสนุกตลอดก็คือ ต้องสร้างตัวละครใหม่ออกมาเรื่อย ๆ จนบางทีเกิดอาการที่ตัวละคร ตายไปจากความทรงจำของผู้อ่าน (เนื่องจากไม่มีบทให้ออก)  ผมเองประทับใจในส่วนนี้ของการ์ตูนผู้หญิงนะฮะ ชัดมากเลยว่าเวลาอ่านเล่มหลัง ๆ กับเล่มแรก ๆ แล้ว ตัวละครแต่ละตัว รู้สึกต่ออีกฝ่ายยังไง ทั้งคำพูดคำจา การกระทำ ทำให้ตัวละครตัวนี้ "ใหม่" สำหรับเราตลอดเวลา แล้วก็แอบลุ้นว่า ตัวละครจะพัฒนาบุคลิกไปได้ถึงขึ้นไหน ไม่แปลกที่เวลาเราอ่านการ์ตูนผู้ชาย เราจะจำได้ว่า ตัวเอกเจอกับสถานการณ์อะไร คลี่คลายยังไง ในขณะที่เวลาเราอ่านการ์ตูนผู้หญิง เราจะจำสถานการณ์ไม่ค่อยได้ แต่จะจำได้ดีว่า ช่วงนี้ ตัวเอก "รู้สึก" ยังไงกับตัวละครตัวอื่น

 

 

 

นอกจากนี้ การถ่ายทอดเรื่องราว มักจะทำให้ตัวละคร จมอยู่กับทะเลความคิดของตัวเอง  สังเกตดูสิว่า มีแต่การ์ตูนผุ้หญิงเท่านั้นแหละ ที่มีกรอบบรรยายความคิดของตัวละคร ว่าตอนนั้น ๆ รู้สึกอย่างไร คิดอะไรอยู่ ในขณะที่การ์ตูนผู้ชาย แทบไม่มีกรอบบรรยายแบบนั้นเลย (เวลาทำเป็นหนัง การ์ตูนผู้หญิงก็จะมี voice over-เสียงพากษ์จากผู้บรรยาย- เป็นระยะ ๆ) จะให้การแสดงออกทางด้านพฤติกรรม หรือคำพูดของตัวละคร เพื่อบอกสิ่งที่อยู่ในใจ ผลพลอยได้ของการ์ตูนผู้หญิงก็คือ นอกจากตัวเอกที่มีกรอบบรรยายความรู้สึก (เกือบจะตลอดเวลา) แล้ว ตัวละครอื่น ๆ เราจะไม่รู้เลยว่า คิดอะไรอยู่ หรือรู้สึกอย่างไร ซึ่งก็ทำให้เราลุ้นเหมือนกันว่า เออ ตอนนี้ตัวละครตัวนี้ หลงรักนางเอกรึยัง (วะ) หรือรู้สึกแค่เป็นเพื่อนเฉย ๆ ฯลฯ การ์ตูนผู้ชาย การแสดงออกทางอารมณ์จะตรงไปตรงมากว่าครับ รักก็ดูออกว่ารัก  โกรธก็ดูออกว่าโกรธ  ส่วนของอารมณ์จะไม่ซับซ้อนเหมือนกับการ์ตูนผู้หญิง เพราะงั้น การ์ตูนผู้หญิง ตัวละครโวยวาย เอะอะหน้าแดง อาจจะเป็นได้ทั้ง โกรธ เขิน หรือรู้สึกผิด เรียกได้ว่าเข้าใจยากพอ ๆ กับผู้หญิงเลย (ฮา)

 

 

สรุปว่าอ่านการ์ตูนผู้หญิงก็รู้สึกสนุกดีฮะ ได้เปิดมุมมองอะไรใหม่ ๆ ตัวเอกไม่จำเป็นต้องมีพลังพิสดาร ปล่อยแสง เหาะได้  หรือไม่จำเป็นต้องมีฉากแอ็คชั่นมันส์ ๆ ฆ่ากันเลือดสาด ก็อ่านแล้วสนุกได้ แค่เล่นกับความรู้สึก แล้วก็ความสัมพันธ์ของตัวละครนี่ล่ะ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็อาจจะเกิดได้ในชีวิตประจำวัน (อาจจะมีเว่อร์บ้างนิดหน่อย แต่ไม่เว่อร์อย่างการ์ตูนผู้ชายแน่นอน)

 

 

อ่านแล้วก็ได้เห็นวิธีการมองโลกของผู้ชายกับของผู้หญิง ว่าแตกต่างกันอย่างไร (ขนาดวิธีถ่ายทอดเรื่องราวผ่านการ์ตูนยังต่างกันเลย) ใครมีมุมมองอะไรก็มาแชร์กันได้นะฮะ

 

ปล. บล็อคคราวนี้ อ่านแล้วอาจจะมึน ๆ หน่อย พอดีไม่มีตัวอย่างประกอบให้เห็นภาพเท่าไหร่ แต่คิดว่าใครที่เคยอ่านการ์ตูน ไม่ว่าจะชายหรือหญิง อาจจะพอนึกภาพสิ่งที่ผมบรรยายออก ส่วนใครที่ไม่เคยอ่านการ์ตูน ลองเปรียบเทียบนิยายที่แต่งโดยนักเขียนชาย  กับนิยายที่แต่งโดยนักเขียนหญิง  ก็พอกล้อมแกล้มไปได้ฮะ