Beard’s reactions

ช่วงนี้กำลังมีไฟทำงาน อัพบล็อคเสร็จแล้วถ้ายังไม่ง่วงจะไปลุยต่อ

 

เอ้าต่อเลยละกาน~*

 

---

 

มีอยู่หลายเหตุผลที่สนับสนุนการไว้เคราของผมนะครับ ไม่ว่าจะเป็นธรรมชาติของผมที่ค่อนข้างจะมีเคราเยอะ (ผู้ชายที่หนวดเคราเยอะ ผมว่าต้องเคยอยากลองไว้สักครั้งในชีวิตกันทั้งนั้นครับ จะโกนทิ้งโกนทิ้ง ตลอดเวลารู้สึกเสียดายทรัพยากรน่าดู) คุณพ่อที่ไว้หนวดให้เห็นมาตั้งแต่เกิด หรือคุณแม่ที่พูดกรอกหูตั้งแต่เด็ก ๆ ว่าแม่ชอบฅนไว้หนวดไว้เครานะเว้ยยย ที่แต่งกะพ่อแกก็เพราะไว้หนวดนี่แหละ ฯลฯ

 

 

แต่อีกสิ่งหนึ่งที่ผมค้นพบหลังจากไว้เคราก็คือว่า ไม่ว่าคุณจะมีเคยดูดี เรียบร้อย สะอาดสะอ้านแค่ไหนก็ตาม ลองไว้เคราสักครั้ง (เอาแบบดำปี๋เลยนะ หรอมแหรม ๆ ไม่เอา) โลกภายนอกก็จะมองคุณด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง 

 

 เมื่อก่อนผมคิดว่าภาพลักษณ์อะไรก็ตาม ถ้าคิดจะเปลี่ยนมันต้องใช้ความอดทนอย่างสูง และใช้เวลาไม่น้อยที่จะต้องปรับเปลี่ยนมุมมองจากบุคคลรอบข้าง ส่วนตัวแล้ว ผมคิดว่าภาพลักษณ์ของผมสมัยอยู่สาธิต คงเปลี่ยนกันไม่ได้ง่าย ๆ แน่นอน

 

ผมคิดผิดถนัดครับ

 

กลายเป็นว่า แค่ผมไว้เคราเท่านั้นแหละ เวลากลับไปสาธิตเกษตรปุ๊บ ภาพลักษณ์ที่เคยมีมาถูกฉีกกระชาก -ทึ้ง -กระทืบ-เหยียบ-ขยี้ซ้ำ จนกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยไปอย่างง่ายดาย

 

เอาง่าย ๆ ว่าแค่ตอนที่ผมนำสันทนาการ ออกไปเต้นแร้งเต้นกาต่อหน้าน้อง ๆ ในค่าย อาจงอาจารย์ที่มานั่งดูไม่มีใครแสดงสีหน้าประหลาดใจเลยนะครับ แถมยังมีมาชมอีกด้วยว่าผมบันเทิงได้ดีทีเดียว เมื่อเทียบกับตอนอยู่ม. 6 ที่ออกไปเต้นมดแดง(ท่าเต้นเพลงสันฯชนิดหนึ่ง น่ารัก ๆ)นิดเดียว ลงจากเวทีต้องพานพบกับสายตากึ่งทึ่ง กึ่งประหลาดใจทั้งนั้น

 

 

ยิ่งไปกว่านั้น ตั้งแต่ผมไว้เครา คำชมประเภท ‘พี่มษฐาเป็นต้นแบบที่ดีนะ น้อง ๆ ควรเอาเยี่ยงอย่าง’ (ซึ่งเป็นคำชมที่อาจารย์มักพูดถึงศิษย์เก่าที่จบไปแล้ว) ไม่ลอยมาเข้าหูอีกเลย วะอะอะอะ (ได้ผลเกินคาดแฮะ)

 

เรียกได้ว่าเครดิตที่สั่งสมมาร่วมสิบสองปีในฐานะ "มษฐา" พังครืนลงมาไม่มีชิ้นดี….น่าดีใจเป็นยิ่งนัก

 

เอาเป็นว่าตอนนี้ผมไม่มีปัญหาในการเป็นตัวของตัวเองอีกต่อไปครับ ไม่ว่าจะเป็นฅนที่ผมทำความรู้จักใหม่ หรือฅนที่เคยรู้จักผมมานานแล้ว เชื่อว่าตอนนี้ไม่มีใครมองผมดูดีเกินความเป็นจริงแน่นอน

 

 

แต่ในโลกนี้ไม่ได้มีแต่ด้านดีเสมอไป….

 

การไว้เคราของผมก็มีแรงเสียดทานจากฅนรอบข้างเหมือนกันครับ

ส่วนใหญ่กว่า 90% จะเป็นผู้หญิง นอกนั้นก็อาจารย์อาวุโส ทั้งที่สาธิต แล้วก็ที่คณะ ผู้ปกครอง รุ่นพี่ รุ่นน้อง เพื่อนที่รู้จักแต่ไม่ได้สนิทมากก็มี แม้กระทั่งไปหาหมอที่เคยเจอหน้ากันเป็นครั้งแรก หมอยังหงุดหงิดแล้วพยายามพูดโน้มน้าวให้ผมเลิกไว้เลย (เอากะหมอดิ)

 

ผมก็เพิ่งเรียนรู้นี่แหละว่าการไว้หนวดไว้เครามันเป็นเรื่องร้ายแรงปานนั้น

 

 

แต่โชคดีว่า ก่อนหน้าที่ผมจะไว้เครา ผมเจอกับแรงเสียดทานที่ยิ่งใหญ่ และใหญ่ยิ่งกว่านี้มาแล้ว การไว้หนวดไว้เคราเลยกลายเป็นเรื่องเล็กน้อยไปเลย

 

นอกจากนี้คำพูดของฅนรอบข้างที่ไม่เห็นด้วยก็มักจะเป็นทำนองว่า

 

"อย่าคิดว่าไว้แล้วดูดีนะ"

"ไว้แล้วไม่หล่อหรอก เชื่อดิ"

"ตอนหน้าใสดูเท่กว่าเยอะเลย"

ฯลฯ

 

แน่นอนว่าคำพูดเหล่านี้มีพลังในการโน้มน้าวต่ำมาก ๆ เพราะว่าแค่เริ่มก็ตั้งเป้าหมายผิดแล้วนี่ครับ ผมไม่ได้ไว้หนวดไว้เคราเพราะว่าอยากดูดีนี่นา  (แต่เรื่องแบบนี้อธิบายด้วยคำพูดไม่กี่คำคงไม่เข้าใจได้ง่าย ๆ แน่)

 

กระทั่งว่าเหตุผลที่พยายามบอกให้ผมโกนทิ้งบางอย่างก็เข้าใจยากเหลือเกิน(สำหรับผม) เคยถกเล่น ๆ กับเพื่อนที่ไม่เห็นด้วยกับการไว้หนวดไว้เคราอย่างจริงจังเหมือนกัน เพราะเจ้าตัวบอกว่า ทำแบบนี้แล้วมันไม่สุภาพ

 

"ไว้หนวดมันไม่สุภาพตรงไหนล่ะ เมืองนอกเมืองนาก็ไว้กันออกเกลี่อน"

 

"ก็นี่มันเมืองไทย! ไม่ใช่เมืองนอก!"

 

(นั่นดิ ผมก็งงต่อว่าเมืองไทยมันต่างจากประเทศอื่นตรงไหน การไว้หนวดไว้เคราจึงกลายเป็นเรื่องไม่สุภาพไปได้ แต่ทว่า ถ้าคุณนับถือศาสนาซิกข์ การไว้เครากลับเป็นเรื่องที่รับได้–ทั้ง ๆ ที่อยู่ในเมืองไทยนี่แหละ!!? — ชักเข้าใจคำว่าดับเบิลแสตนดาร์ดขึ้นมาราง ๆ )

 

หรือ

 

"อย่างอธิการบดี (ม.มหิดล) ก็ไว้หนวดซะหนาตรึ๊บ จะบอกว่าแบบนั้นก็ไม่สุภาพเหรอ"

 

"ก็นั่นเค้าเป็นผู้ใหญ่แล้ว เรายังเป็นเด็กอยู่"

 

(ผมก็เพิ่งรู้ว่าการไว้หนวดไว้เครามันมีจำกัดอายุเหมือนเรื่องเลือกตั้ง ซื้อบุหรี่ หรือเข้าผับนี่แหละ ว่าแต่ว่าอายุเท่าไหร่ถึงจะไว้หนวดแล้วสุภาพหว่า???)

 

อย่างไรก็ตาม ก็ยังมีปฎิกิริยาจากฅนรอบข้างที่ผมประทับใจอยู่นะ

 

เช่น adviser ที่คณะ ผมเคยแตะ ๆ เรื่องนี้กับ adviser เหมือนกัน คำตอบเด็ดมาก

 

"เรื่องนี้พี่ไม่ถือนะ อยู่เมืองนอกไม่มีใครเค้าสนใจหรอก เค้าดูที่ความสามารถ"

ผมงี้ตบเข่าฉาด (ในใจ) เลย อุทาน (ในใจ)ว่า เออ จริงด้วยว่ะ (แต่พอนึกได้ว่าอาจารย์บอกว่าดูที่ความสามารถก็เสียวสันหลังวาบ ๆ เหอๆๆๆ)

 

อีกฅนที่ประทับใจมาก ๆ คืออาจารย์นลินี (ฟิสิกส์) ที่สาธิตเกษตร

 

ทุกครั้งที่เจอหน้าผม อาจารย์จะทำหน้าปรานีปนรู้สึกผิด แล้วพูดสั้น ๆ ว่า

 

"สมัยเรียน พวกครูคงกดดันคุณมากสินะ"

 

เล่นเอาผมอึ้งไปเลย อาจารย์มองแวบเดียวเห็นทะลุไปจนถึงก้นบึงของจิตใจ

 

อาจารย์สาธิตเกษตรนี่ ทำเป็นเล่นไม่ได้เจรง ๆ

 

 

อีกท่านที่ประทับใจ ก็มีเพื่อนคุณแม่ (ขออภัยจำชื่อไม่ได้) ตอนนั้นมีฅนทักเรื่องเคราผมในทำนองไม่เห็นด้วย เพื่อนคุณแม่ฅนนั้นก็เปรยเบา ๆ ว่า

 

"ไม่ต้องห่วงหรอก ไว้เจอสาวที่ถูกใจแล้วอยากทำตัวให้ดูดี เดี๋ยวก็โกนเองแหละ"

 

เออ จริงด้วย(ว่ะ)

 

 

แต่ไม่ใช่ว่าจะมีแต่ฅนไม่เห็นด้วยนะครับ ผมก็เคยเจอรุ่นน้องผู้ชายหลาย ๆ ฅนที่เข้ามาชื่นชมพร้อมกับคอมเมนท์ว่าเคราผมนี่มันเท่บาดใจ  ก็มี (ซึ่งผมก็ยังคลางแคลงในรสนิยมพวกนี้อยู่) ที่ประทับใจอีกก็มีตอนที่ขึ้น taxi เมื่อไม่กี่วันก่อนนี้เอง ผมขึ้นไปนั่งข้างฅนขับ บอกจุดหมายปลายทาง ฅนขับก็ขับไป แต่หันมาจ้องหน้าผมบ่อย ๆ (ชินซะแล้วล่ะ กับการโดนฅนมอง) สักพักเจ้าตัวก็อุทานว่า "เคราพี่เท่ชะมัดเลย ปลูกที่ไหนครับเนี่ย"  – – (กำ)

 

พอบอกว่าไม่ได้ปลูกเจ้าตัวก็หันไปขับรถต่อตามปกติ แต่ก็ลูบคางตัวเอง แล้วก็พึมพำ ๆ ว่า "ผมไว้มั่งจะดูดีอย่างนี้มั้ยเนี่ย"

 

 

เออ ดี

 

 

โดยรวมแล้ว การไว้เคราของผมถ้าเป็นฅนรอบข้างที่เจอกันทุกวี่ทุกวัน ก็ดูจะไม่ใช่เรื่องผิดความคาดหมายแต่อย่างใดแล้วละครับ อย่างตอนที่เริ่มไว้ครั้งล่าสุด ตอนนั้นตัดผม แล้วก็เปลี่ยนกรอบแว่นใหม่พร้อมกัน

 

เชื่อไหมว่าฅนมาทักเรื่องผมทรงใหม่ กับแว่นตาอันใหม่ มากกว่าทักเรื่องเคราซะอีก

 

ส่วนฅนที่ไม่ได้เจอกันนาน ๆ พอเห็นเคราผมแล้วทำท่ามีปัญหา ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร รำคาญนิดหน่อยพอ ๆ กับเวลาแมลงวันมาตอมหน้าเท่านั้นเอง

 

 

สุดท้ายนี้ คำถามที่เจออยู่เป็นพัก ๆ ก็คือ "เมื่อไหร่จะโกนเนี่ย" ผมก็จะตอบส่ง ๆ ไปว่า "อีกไม่นานครับอีกไม่นาน"

 

แต่คำตอบในใจจริง ๆ ก็คือ

 

"เจอผู้หญิงที่ทำให้ผมอยากโกนได้เมื่อไหร่ ก็เมื่อนั้นละคร้าบบบบบ"