จันทร์ดวงเดียวกัน

 

จริง ๆ แล้วเพิ่งอัพบล็อกไปได้ไม่กี่วันเองครับ ยังไม่ครบสิบวันตามกำหนดเลย แต่พอดีมีเรื่องสด ๆ ร้อน ๆ เข้ามาที่อยากพูดถึง แล้วถ้ารอนานมันจะหมดฟีลก่อนครับ ก็เลยต้องขอแทรกคิวก่อน (ส่วนอัพครั้งหน้าคงเป็นต้นเดือนหน้าตามปกติ)

 

เมื่อสุดสัปดาห์ที่ผ่านมา ผมไปเซอร์เวย์ค่ายมาที่กาญจนบุรีครับ สำหรับรายละเอียดบางส่วน ตามอ่านได้ที่บล็อกพี่ณัช (ลิงค์ข้างล่าง)

http://www.zerothman.com/web/Blog/Entries/2008/8/17_SPRT08_Survey_Trip_-_Kanchanaburi.html

 

 

แต่เรื่องที่ผมอยากเขียน จริง ๆ ไม่ค่อยเกี่ยวกับการเดินทางเท่าไหร่นะครับ…

 

 

 

เราเดินทางไปถึงที่พักหัวค่ำแล้วครับ หลังจากประชุมเสร็จก็เข้านอน ผมนอนไปได้สองชั่วโมงก็ตื่นขึ้นมาตาค้าง เพราะเสียงกรนของพี่กานต์ (ล้อเล่นน่ะครับ จริง ๆ แล้วตาค้างเพราะว่าช่วงหลัง ๆ นอนไม่ค่อยเป็นเวลามากกว่า)

พอนอนไม่หลับ ก็เลยออกมาเดินเล่นนอกบ้านพัก

 

พอดีวันนั้นเป็นวันพระจันทร์เต็มดวง ดวงจันทร์กลมโตสีเหลืองสุกปลั่งมากครับ เวลาออกต่างจังหวัดแล้วเห็นพระจันทร์สวยแบบนี้ เล่นเอาความโรมานซ์ที่กักเก็บเอาไว้ทะลักล้นออกมาไม่รู้ตัว

 

ดูพระจันทร์แล้วก็มักจะนึกถึงใครบางฅนเสมอ

 

แต่มีข้อเท็จจริงที่ฟังแล้วอาจไม่ค่อยโรมานซ์เลยครับ ก็คือว่า ถึงแม้จะเป็นพระจันทร์ดวงเดิม ผู้ชายที่นั่งดูก็ฅนเดิม แต่ผู้หญิงที่คิดถึงชะมัด อาจจะเปลี่ยนไปตามกาลเวลา

 

6 ปีก่อนผมเคยนั่งมองพระจันทร์ตอนไปออกค่ายต่างจังหวัดเหมือนกันครับ ตอนนั้นดูพระจันทร์แล้วคิดถึงผู้หญิงฅนนึงสัตย์หมาเลยฮะ น่าแปลกที่ว่า เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา แม้จะเป็นจันทร์ดวงเดียวกัน แต่กลับไม่มีเขาฅนนั้นอยู่ในห้วงคำนึงเลย

 

กลับจิตใจจรดจดจ่ออยู่กับผู้หญิงอีกฅนมากกว่า

 

ส่วนถ้ามีโอกาสได้ดูจันทร์เต็มดวงบนฟ้ากระจ่างคราวหน้า จะยังคิดถึงผู้หญิงฅนนี้อีกหรือไม่? เป็นเรื่องอนาคตแล้วครับ…

 

นั่งดูไปสักพักก็เกิดอารมณ์ติสต์แตกครับ เข้าไปหยิบกระดาษปากกาออกมาขีด ๆ เขียน ๆ ออกมาเป็นอะไรก็ไม่ทราบ จะว่าเป็นกลอนเปล่าก็ไม่ใช่เพราะไม่ได้มีสัมผัสนอกสัมผัสในอะไรเป็นกิจจลักษณะ เขียนไปตามความรู้สึกที่พลุ่งออกมา

 

หลังจากเขียนเสร็จก็คิดจะมาปรับภาษาเหมือนกันครับเพราะมันดูดิบ ๆ แต่เจ้าตัวเคยบอกว่า ชอบงานเขียนของผมที่เขียนออกมาโดยไม่เกลาภาษามากกว่า เพราะมันดูออกมาจากใจจริงดี… ผมก็เลยเอามาลงไว้ในที่นี้ เป็นเวอร์ชั่นแรกที่เขียนด้นจนจบรอบเดียว ไม่มีอ่านทวน ไม่มีปรับแก้ครับ อาจจะไม่สละสลวยเหมือนกลอนของจินนี่ ดูปน ๆ มั่ว ๆ เบลอ ๆ (จะเอาอะไรกับสติสตังตอนตีสาม) แต่เขียนขึ้นมาเพราะคิดถึงใครบางฅนจริง ๆ ครับ

 

จันทร์ดวงเดียว

 

                คืนราตรีเหน็บหนาว               ยามถึงคราวที่นอนไม่หลับ

จิ้งหรีดเรไรระงม                    ออกมาชมจันทร์คิดถึงเธอ

หลับสบายดีอยู่หรือไร          หรืออยู่ใต้แสงไฟมิได้ข่มตานอน

ไร้ร่างคู่เคียงเรียงหมอน         จำจากจรเจ้ามาแต่ไกล

                จันทร์เอยที่เรามองอยู่             ดูสิดูกระจ่างสดใส

เป็นจันทร์ดวงเดียวกันหรือไม่               ส่องกลางใจข้ามผ่านถึงเธอ

จันทร์เอยอยู่เดียวเปลี่ยวเหงา                 มีเมฆเงาพร่าทับจับเจอ

ถอนใจหม่นมัวหมองเหม่อ                   คิดถึงเธอทุกลมหายใจเข้า-ออก

อยากยินเสียงแม้ไม่พบหน้า                  อยากสบตาแม้ไม่เอื้อนเอ่ย

อยากกุมมืออิงแอบแนบเชย                    ไออุ่นกรุ่นเกยเคียงกัน

 

                ราตรีนี้อีกนานนัก                   จันทร์ที่รักขอจงอย่าเฉย

ฝากดวงจันทร์ดวงนี้มิละเลย                   ฝากดวงใจดวงนี้ให้ฅนเคยข้างกัน

แม้เจ้ามิได้นั่งดูจันทร์อยู่                                  อาจคลุมกายคู้นอนหลับฝัน

 

รู้ไว้เถิดใครฅนหนึ่งนั่งมองจันทร์…

…และคิดถึงเธอฅนนั้น….ตลอดคืน

 

 

(ด้วยแรงบันดาลใจจากเพลง ‘จดหมายจากพระจันทร์’ ศิลปิน: แอน ธิติมา)

http://www.youtube.com/watch?v=04d-zCtzgrE

 

 

ก็เอามาลงให้ใครบางฅนได้อ่านแล้วนะครับ แต่ก็คิดว่า อารมณ์นี้คงไม่ได้มีบ่อย ๆ

 

…เพราะมันเป็นเพียงมนตร์เสน่ห์ของ-จันทร์เต็มดวง-เท่านั้นเอง….