รักเหมือน รักแตกต่าง

ยังอยู่ในซีรีย์ความรักอยู่นะครับ

เคยคุยกับที่บ้าน (ใช้คำว่าที่บ้าน
เข้าใจตรงกันนะครับว่าหมายถึงใคร “^^)
ว่าผมรู้สึกโชคดีมาก ๆ เลยนะครับ ว่าฅนที่ชอบมีอะไรเหมือน ๆ กับเราหลายอย่าง
(นอกเหนือจากแนวทางการดำเนินชีวิต) ไม่ว่าจะเป็น รสนิยมเรื่องอาหาร 
เพลงที่ฟัง หนังสือที่อ่าน การ์ตูน หนังที่ชอบ วิชาถนัด-ไม่ถนัด
ครอบครัว ไปจนถึง…นาฬิกาเจ้าคุณปู่ที่บ้าน
หรือแม้กระทั่งเครื่องประดับที่สวมติดมือ ฯลฯ

ที่บ้าน ก็วิจารณ์ว่า ‘เหมือนกันขนาดนี้ คบกันไม่ยืดหรอก’ (โห คอมเมนท์ได้ชวนทะเลาะมาก ๆ ครับ)

แต่ก็ทำให้ผมนั่งคิดอย่างจริงจังขึ้นมาว่า
จริง ๆ แล้วความรักต้องการอะไรกันแน่? ความเหมือน หรือว่าความแตกต่าง?

***

สมัยอยู่ม. 6 จะมีชั่วโมงกิจกรรมอิสระ
ให้ทำโครงงานอะไรก็ได้ใช่ไหมครับ ตอนเทอมปลาย นึกอะไรไม่ออก ตอนนั้นก็เสนอเพื่อน ๆ
ในกลุ่มว่า ทำแบบสอบถามเกี่ยวกับความรักดิ! (บ้ารักแต่เด็ก)
แล้วก็หายศีรษะไปสองอาทิตย์เพื่อไปเข้าค่ายสิ่งแวดล้อม

กลับมา เพื่อนแม่งเอาจริงว่ะ! เสนออาจารย์ที่ปรึกษาโครงการเรียบร้อย
แล้วก็เริ่มทำแบบสอบถามเกี่ยวกับความรัก หลัก ๆ ก็คือถามนิยามของความรักแต่ละฅน
แล้วก็ประเมินผลว่า ความรัก การเป็นแฟนกัน การอกหัก
มีผลกระทบกับชีวิตวัยเรียนมากน้อยแค่ไหน (ตอนที่ผมกลับมา แบบสอบถามทำเสร็จแล้วครับ
ผมก็ถามว่า ‘มึงต้องการจะวัดอะไรเนี่ย’ คำตอบก็คือ ‘ไม่รู้เหมือนกันว่ะ
รอมึงกลับมาเพื่อประมวลผลนี่หละ กูก็ได้แต่แจก ๆ ให้เพื่อนเขียนแล้วก็เก็บ ๆ’—
แสรดดดดดดด)

แต่ตอนนั้นก็ทำให้ได้นิยามความรักเป็นของตัวเองนะครับ
ซึ่งก็ค่อนข้างพอใจกับนิยามนั้นพอสมควร

สำหรับผมแล้ว ตอนนั้นผมคิดว่า
ความรักคือการค้นหาส่วนเติมเต็มครับ ประมาณว่า ชีวิตฅนเราจริง ๆ
แล้วมีแค่ครึ่งเดียว หน้าที่ของเราคือการตามหา ‘ส่วนที่ขาดหาย’ เมื่อใดก็ตามที่เจอ
เราก็จะพบตัวตนของเราอีกฅนหนึ่งในโลกนี้ แล้วเมื่อนั้น ชีวิตเราก็จะสมบูรณ์
(ประมาณว่า แขนของเรากอดตัวเราเองไม่ได้ ต้องหาใครสักฅนมาโอบกอดเรา – เลี่ยนสัด)

***

ผมคิดว่าสิ่งที่ถกเถียงกันมาก ก็คือ จริง
ๆ แล้วฅนรัก ควรจะเหมือนกัน หรือว่าควรจะต่างกัน ถึงจะอยู่ร่วมกันได้?
บางฅนก็บอกว่า ถ้าเหมือนกันทุกอย่างก็เบื่อแย่ ชีวิตไม่มีรสชาติเอาเสียเลย
ในขณะที่ ถ้าแตกต่างกันมาก ๆ ก็ไม่น่าจะอยู่ร่วมกันได้อีก

ผมลองนั่งคิด ๆ ดู
โดยอิงจากนิยามความรักข้างต้นแหละครับ ว่าความรักคือการเติมเต็มชีวิตให้สมบูรณ์
การที่เรามีอะไรเหมือน ๆ กันจะทำให้ชีวิตน่าเบื่อจริงหรือ
หรือการที่แตกต่างกันตจะทำให้ชีวิตน่าสนใจขึ้นจริงรึเปล่า

แล้วก็ได้ข้อสรุปโง่ ๆ
(อาจจะไม่ถูกก็ได้นะครับ แต่ลองอ่านบริหารสมองดู)

ผมแยกชีวิตออกเป็นสองส่วนครับ
คือส่วนที่เป็นรสนิยม กับส่วนที่เป็นส่วนเติมเต็ม

รสนิยม หมายถึง ความชื่นชอบในอะไรบางอย่าง
ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผล (ก็แค่ชอบนั่นแหละ) รสนิยมไม่ได้ทำให้ชีวิตดีขึ้นหรือแย่ลงเพราะเป็นเรื่องเฉพาะตน
ไม่มีใครถูก ไม่มีใครผิด

ในส่วนของรสนิยมนี้ ผมคิดว่า
ยิ่งเหมือนกันยิ่งดีครับ

ผมคิดว่า ชีวิตของฅนที่รักกัน
ควรจะมีความสนใจ ‘ร่วมกัน’ อะไรบางอย่าง มีเรื่องให้พูดคุยด้วยกันได้นาน ๆ
มีกิจกรรมอะไรที่ทำแล้วทำให้เวลาผ่านไปอย่างมีความสุข ถ้ามีรสนิยมต้องกัน
ก็น่าจะอยู่ด้วยกันได้ดี แต่ถ้าแตกต่างกันมาก ๆ ต่างฝ่ายต่างก็จะมีแต่ ‘โลกส่วนตัว’ ที่ไม่เกี่ยวข้องกัน เช่น
ถ้าฅนนึงชอบดูฟุตบอลมากกกก อีกฅนไม่รู้จักนักฟุตบอลเอาเสียเลย ฅน 11
ฅนไล่ตามบอลลูกเดียวมันสนุกตรงไหน(วะ) ยังงี้ช่วงฤดูบอลโลก ฅนหนึ่งคงมีความสุข
ส่วนอีกฅนคงเป็นช่วงเวลาที่น่าเบื่อน่ะครับ
อาจจะไม่ต้องเหมือนกันขนาดเชียร์ฟุตบอลทีมเดียวกันก็ได้ ถึงจะเชียร์ฅนละทีม
แต่ถ้าชอบดูเหมือน ๆ กันแค่นี้ก็มีเรื่องคุยไม่รู้จบแล้ว

หรืออย่างฅนนึงชอบฟังเพลงลูกทุ่ง
อีกฅนชอบฟังสตริง เวลานั่งในรถก็คงมีปัญหาว่าจะฟังเพลงอะไรละครับ
(ไม่งั้นก็ต้องประนีประนอมด้วยวิธีการอะไรบางอย่าง)

สรุปก็คือ ถ้าเป็นเรื่องของ ‘รสนิยม’ ที่ไม่มีถูกไม่มีผิดล่ะก็ เหมือนไปเถอะครับ
ยิ่งเหมือน (น่าจะ) ยิ่งดี

 

—

ข้อที่สองก็คือ ส่วนเติมเต็มครับ

อันนี้มีสมมติฐานตรงที่ว่า
มนุษย์เราไม่มีใครสมบูรณ์แบบเลยสักฅน ต่างก็เพรียกหาความสมบูรณ์แบบลึก ๆ ในใจ
ด้วยความที่เรามีข้อบกพร่อง (ซึ่งก็รู้ แต่บางทีก็ทำอะไรไม่ได้)
ทำให้เรามองหาฅนที่จะชดเชยข้อบกพร่องของเราเสมอ

ข้อนี้แตกต่างจากเรื่องของรสนิยมครับ
อันนั้นไม่มีถูกผิด แต่เรื่องของส่วนเติมเต็มนี้ เพราะเราไม่มีในสิ่งที่อยากให้มี
ก็เลยหาฅนที่มีมัน

เช่น เราเป็นฅนไม่ค่อยมีระเบียบ
(ซึ่งก็รู้ตัวเองนั่นแหละ แต่ทำอะไรไม่ได้) ถ้าเจอฅนที่ช่วยให้ชีวิตเรามีระเบียบแบบแผนมากขึ้น
ชีวิตก็คงดี หรือยกตัวอย่างง่าย ๆ ที่บ้านผมก็ได้ครับ คุณแม่ผมไม่ถนัดดูแลบ้าน
ซ่อมรถ ซ่อมของ ก็มีคุณพ่อมาช่วยดูแลให้ทุกเรื่อง
เวลาคุณพ่อไม่อยู่ก็เล่นเอาเสียศูนย์กันไปหมด

ในขณะเดียวกัน
ด้วยอาชีพและคาแร็คเตอร์แบบคุณพ่อ ชาตินี้ทั้งชาติก็คงไม่มีวันนั่งสอนการบ้านลูกได้ทีละข้อ
ชาตินี้ทั้งชาติก็คงไม่สามารถอดทนปลุกลูกทุกเช้าไปโรงเรียน
และไปนั่งคอยเวลาเรียนพิเศษในทุก ๆ วันได้
ซึ่งเรื่องนี้คุณแม่ผมทำได้ไม่มีปัญหาเลย

เพราะฉะนั้นส่วนเติมเต็มนี่ก็เป็นเรื่องสำคัญครับ
เรื่องนี้ถ้าได้ฅนที่แตกต่างจากเราไปก็น่าจะดีกว่า
ถ้าเป็นฅนที่มีข้อบกพร่องอะไรเหมือนเราไปซะหมด ชีวิตคู่มันก็คงจะน่าเบื่อชะมัดยาด

***

สมัยเรียนป.ตรี
เคยมีเพื่อนหญิงที่สนิทกันมากครับ ทำงานด้วยกันมาตั้งแต่ปีหนึ่ง
ทำกิจกรรมด้วยกันแทบทุกอย่าง ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด
(จนเพื่อนในคณะเคยคิดว่าเป็นแฟนกัน) เป็นฅนที่รสนิยมต้องกันทุกเรื่องครับ เวลาคุยอะไรก็เออออห่อหมก
มองเห็นทุกอย่างเหมือนกันหมด คบกันมานาน ไม่เคยทะเลาะกันเลยแม้สักครั้งเดียว

เรายังเคยคุยกันด้วยซ้ำว่า จริง ๆ
แล้วถ้าเราเป็นแฟนกัน ชีวิตมันคงราบรื่นดีเนอะ
เพราะเราไม่เคยขัดแย้งกันเลยสักครั้ง

ปัญหามีอยู่อย่างเดียวครับ
คือต่างฝ่ายต่างก็ไม่รู้สึกว่าอีกฝ่ายเป็นฅน ‘พิเศษ’ เลย

ตอนนั้นก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกันครับ
แต่ตอนนี้คิดว่าพออธิบายได้เหมือนกัน ถ้าเป็นเรื่องของ ‘รสนิยม’ ไม่มีปัญหาเลยครับ คุยกันได้ทุกเรื่อง
มีอะไรที่ชอบเหมือน ๆ กันมากกกกกก

แต่ถ้าเป็นเรื่องของ ‘ส่วนเติมเต็ม’ อันนี้บอดสนิทเลยครับ
เวลาทำงานกลุ่มจะเห็นประเด็นนี้ชัดเจนมาก เวลาทำรายงาน หรือโครงงานอะไรก็ตาม
พอเจอปัญหาขึ้นมา ก็จะตันทั้งคู่ครับ (คือไม่รู้จะแก้ไขยังไง)
เวลาใบ้ก็ใบ้สนิททั้งสองฝ่าย ในทางกลับกัน เวลาอีกฝ่ายมีไอเดียปิ๊ง ๆ อะไรบรรเจิดขึ้นมา
ต่างก็ดันมีขึ้นมาเหมือน ๆ กัน

ทำนองว่า เวลาฉลาดก็ฉลาดพร้อมกัน เวลาโง่
ก็ดันโง่พร้อมกันซะอีก “- –

เรื่องนี้ผมคิดว่าสำคัญนะครับ
ฅนเราจะรักกันได้ ต้องทำให้อีกฝ่าย ‘ทึ่ง’ หรือประทับใจในอะไรบางอย่างที่เรามี แต่ถ้าอีกเวลามีก็ดันมีเหมือนกัน พอไม่มีก็ดันไม่มีด้วยกันทั้งคู่
ก็ไม่น่าแปลกใจที่จะไม่มีแรงดึงดูดอะไรระหว่างเราสองฅนเลย

ถ้าไม่สามารถเติมเต็มส่วนที่ขาดให้กับอีกฝ่ายได้
อยู่สองฅนก็ไม่ต่างอะไรกับการอยู่ฅนเดียวหรอกครับ …(อ้อ ปัจจุบันเจ้าตัวมีแฟนแล้วครับ เป็นรุ่นพี่ที่ทำงานที่เดียวกันนะครับ
^^)

พอคิดได้แบบนี้ ก็เข้าใจอะไร ๆ
มากขึ้นครับ รวมไปถึงชีวิตที่ผ่านมาด้วยว่า ทำไมผมถึงชอบผู้หญิงแต่ละฅน…
แล้วทำไมแต่ละฅนที่เราน่าจะชอบนะ กลับไม่รู้สึกพิเศษอะไรเลย

มีผู้หญิงหลายฅนที่ทางบ้าน
(ใช้คำว่าทางบ้าน เข้าใจตรงกันนะครับว่าหมายถึงใคร “^^) บอกว่า เออ น่าสนใจนะ ฅนฅนนี้มีความคิดเป็นของตัวเอง
แม่ว่าเค้าเป็นฅนที่น่าสนใจมาก หลายหนที่ผมเองก็จะตอบกลับไปว่า สิ่งที่อีกฝ่ายคิด
หรือทำ ที่แม่บอกว่าน่าสนใจ ผมผ่านเรื่องนั้นมาแล้วฮะ เพราะงั้นสำหรับผมแล้ว
อะไรที่อีกฝ่ายคิดได้ ผมก็คิดได้เหมือนกัน ก็ไม่ได้ทำให้ผมประทับใจ (เหมือนอย่างที่ที่บ้านประทับใจ)
หรอกนะครับ

***

ผมไม่รู้ว่าเคยมีใครสงสัยแบบผมรึเปล่านะครับ
(อาจจะมีผมฅนเดียวก็ได้ที่เคยคิดเรื่องนี้ขึ้นมา)

…เคยสงสัยกันบ้างไหมครับ
ว่าถ้าตัวเราเกิดมา แต่เป็นเพศตรงข้าม ชีวิตจะเป็นอย่างไร?

ผมเคยสงสัยมานานแล้วครับ
ว่าถ้าตัวเองเกิดมาเป็นผู้หญิง ไม่ได้เป็นผู้ชาย ชีวิตจะเป็นอย่างไรหว่า?

ถ้าเข้ามาเรียนในสาธิตเกษตร
แต่ใส่กระโปรงม่วงแทนที่จะเป็นกางเกง ‘มษฐา’ ฅนนั้น จะใช้ชีวิต 12 ปีอย่างไรนะ?

จะพูดจะคุย จะเดินเหินอย่างไร
จะมีปฏิสัมพันธ์กับอาจารย์และฅนรอบตัวอย่างไร?

จะมีเพื่อนแบบไหน จะคบกับกลุ่มไหนเป็นพิเศษรึเปล่า?

จะมีลักษณะแบบผู้หญิงมากน้อยแค่ไหน
จะช่างเม้าธ์รึเปล่านะ จะขี้งอนจะแต่งตัวเก่งรึเปล่า? (เพราะมษฐาที่เป็นผู้ชาย
เรื่องแต่งตัวไม่เอาห่วยเลยครับ)

จะได้เป็นหลีดรึเปล่า
(คือตอนเป็นผู้ชายก็ไม่เคยได้เป็น มาเป็นตอนเข้ามหาวิทยาลัย) จะมีแฟนรึเปล่าหว่า หรือจะมีใครมาจีบเราบ้างไหมหว่า?
(มษฐาที่เป็นผู้ชายไม่เคยมีแฟนสมัยเรียนครับ แต่ฅนมาจีบก็พอมีบ้าง)

จะเล่นดนตรีไหม จะรำไทยรึเปล่า หรือจะเปลี่ยนไปชอบเต้นแบบโมเดิร์นแดนซ์แทน
(เพราะตอนเป็นผู้ชายชอบเล่นโขนมาก) จะเล่นกีฬาอะไรไหม (สมัยเรียนเล่นหลายอย่างครับ
แต่เอาดีไม่ได้เลยสักอย่าง)

จะถนัดเรียนวิชาอะไรนะ
จะเรียนสายวิทย์หรือสายศิลป์? ถ้าเป็นสายวิทย์ จะยังมาทางด้านชีวะ
เพราะโง่เลขอยู่รึเปล่า? แล้วถ้าเลือกเข้ามหาวิทยาลัยล่ะ จะเลือกเข้าคณะอะไร?

จะชอบทำกิจกรรมรึเปล่าหว่า?
แล้วจะเลือกทำกิจกรรมประเภทไหน กีฬาสี สาธิตสามัคคี จะมีส่วนร่วมมากน้อยแค่ไหน
จะไปแข่งนู่นแข่งนี่ ร่วมงานนู้นงานนี้รึเปล่า?

จะได้เป็นประธานชมรม
หรือได้ทำงานอย่างที่เป็นรึเปล่านะ?
(เพราะเกษตรสนับสนุนผู้ชายมากกว่าผู้หญิงซะด้วยสิ)

 

แล้วถ้าเรา(ที่เป็นผู้ชาย)
ได้เจอกับฅนฅนนี้….จะเกิดอะไรขึ้น? จะสนิทกันรึเปล่านะ?
จะมองเห็นตัวตนของตนเองในตัวของอีกฝ่ายรึเปล่า?
เวลาคุยกันจะตามความคิดทันกันไหมนะ?

…แล้วจะเกิดอะไรขึ้น
ระหว่างความสัมพันธ์ของเราสองฅน?

 

เรื่องแบบนี้เคยสงสัยมานานมากแล้วครับ
สงสัยจนเลิกสงสัยไปแล้ว เพราะคิดว่าเป็นไปไม่ได้หรอกที่จะมีใครที่มาแทนตัวเราได้ขนาดนั้น

ณ วันนี้ ผมค่อนข้างประหลาดใจนะครับ เพราะไม่นานมานี้เองคิดว่าเจอฅนที่เหมือนกับตัวเรามาก
ๆ แต่เป็นภาคผู้หญิงแทน ซึ่งผมกับอีกฝ่ายก็ไม่ได้เหมือนกันไปซะทุกเรื่องหรอกครับ (เพราะทั้งสังคม
สภาวะแวดล้อม ห้วงเวลา และอะไรหลาย ๆ อย่างแตกต่างกันไป) แต่ก็ทำให้เห็นภาพได้อย่างชัดเจนมาก
ๆ (และรู้สึกทุกครั้งที่ได้คุย)ว่า ถ้าเพียงแค่เราเป็นผู้หญิงขึ้นมา

 

…เราจะเติบโตขึ้นมาเป็นฅนฅนนี้แหละ
(แต่ต่อจากนี้ไม่รู้แล้วครับ)

….เป็นเรื่องหนึ่งในหลาย ๆ เรื่อง
ที่รู้สึกว่าชีวิตนี้ช่างคุ้มค่า ที่เกิดมาได้เจอครับ ^^

 

ปล. ขอขอบคุณ หนังสือเรื่อง ‘รักแท้มีอยู่จริง’ ของดังตฤณครับ
สำหรับแรงบันดาลใจของเอนทรีนี้ (ไม่ต้องมาขอผมอ่านนะครับ
ปัจจุบันมอบให้ฅนอื่นไปเรียบร้อยแล้ว)

ปล2. ขอให้มีความสุขมาก ๆ นะครับ ช่วงนี้เป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อของชีวิต … แต่ไม่ว่าจะเลือกทางไหน และไม่ว่าจะต้องเจอะเจอกับอะไร…มีผู้ชายธรรมดาฅนนึงที่เชื่อใจในตัวเราเสมอ ^^