ไก่งามเพราะขน

 

ผมคิดว่าผู้หญิงจะมีรูปแบบการแต่งกายที่เหมาะสมกันไปตามแต่ช่วงอายุนะครับ

 

สมัยผมอยู่ม.ปลาย เวลาทำประชุมวันเสาร์อาทิตย์
เพื่อนผู้หญิงส่วนใหญ่ก็จะใส่เสื้อยืด รองเท้าแตะ มัดผม หน้ามัน ๆ ดูกะโปโลหน่อย ๆ
ซึ่งมันทำให้ผมค่อนข้างคุ้นเคยว่าผู้หญิงม.ปลายคงจะไม่แต่งเนื้อแต่งตัวอะไรเท่าไหร่

แต่อาจจะเป็นเพราะว่าเป็นเด็กสาธิตเกษตรด้วยครับ
ก็เลยปล่อยเนื้อปล่อยตัวโทรม ๆ แบบนั้น แต่ถ้าเป็นเด็กโรงเรียนอื่น เวลามีงานอะไร
ผมจำได้ว่าจะแต่งหน้า ใส่กระโปรงสั้น ใส่ส้นสูง มางานซึ่งเราก็จะแอบคิดอยู่ในใจว่า
‘แรงจังนะเธอ’ (ใส่กระโปรงสั้นแล้วจะนั่งพื้นทำกิจกรรมได้ไงว้า)

 

พอเข้ามหาวิทยาลัย ปีหนึ่งนี่ก็ยังเหมือนเดิมครับ
เพื่อนผู้หญิงก็จะหน้าเกลี้ยง ๆ ไม่มีใครแต่งหน้า
(แต่อาจจะเป็นเพราะว่าเป็นมหิดลก็ได้ครับ แต่เพื่อน ๆ ที่เข้าจุฬา หรือธรรมศาสตร์
ก็จะเริ่มมีสีสันบนใบหน้าให้เห็นประปราย)

 

พอเริ่มปีสามปีสี่ จำนวนฅนที่แต่งหน้ามาเรียนก็จะเพิ่มมากขึ้นเรื่อย
ๆ ครับ จนผมรู้สึกว่า การแต่งหน้าในมหาวิทยาลัยเป็นเรื่องธรรมดามาก ๆ
ส่วนชุดไปรเวตเอง จะแต่งเปิดไหล่ สายเดี่ยว ก็ดูเป็นเรื่องปกติ
ไอ้ฅนที่ใส่เสื้อยืด กางเกงขาสั้นมา
ก็มีแต่เฉพาะเวลามาทำงานที่คณะที่ต้องเนื้อตัวเลอะเทอะเท่านั้น (เช่นมาทำป้าย
เพ้นท์ฉาก จัดนิทรรศการ) แต่ถ้าไปเที่ยวก็จะแต่งตัวสวย ๆ งาม ๆ
ใส่เครื่องประดับกันเท่าที่มี (พวกกำไล สร้อย ต่างหู เล็ก ๆ น่ารัก)

 

แต่พอจบปริญญาตรี และเข้าสู่วัยทำงาน
อันนี้เปลี่ยนแทบจะหน้ามือเป็นหลังมือแล้วครับ …. เลี้ยงรุ่นที่ผ่านมา
แม้กระทั่งเพื่อนผู้หญิงของผมที่ ‘จืด’ ที่สุดก็ยังแต่งหน้า แล้วเวลาไปเจอเพื่อนที่ไหน ๆ ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนคณะ
หรือเพื่อนสมัยเรียน ตอนนี้ก็แต่งหน้ากันแล้ว ‘ทุกฅนครับ’ (มากบ้างน้อยบ้างแล้วแต่ฅน) บางทีก็แต่งหน้าเต็มรูปแบบ ใส่ขนตาปลอม บางทีก็แต่งบาง
ๆ ทาปากนิดหน่อย เขียนตาเล็กน้อย … แต่รวม ๆ แล้วก็คือว่าทุกฅนแต่งหน้าแต่งตาหมด

 

ความรู้สึกเราก็จะเริ่มเปลี่ยน
จากสมัยม.ปลายที่ใครแต่งหน้าแล้วเรารู้สึกว่า ‘จัดจ้าน’ แต่พอวัยทำงาน เจอใครปล่อยเนื้อปล่อยหัว ผมกระเซอะกระเซิง เราก็อาจจะแอบค่อนขอดในใจว่า
‘โทรมจังนะเธอ ไม่รู้จักดูแลตัวเองเลย’ (ฮา) ซึ่งมันก็พลิกความคิดแบบกลับหัวกลับหางเลยละครับ

แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น เป็นแค่ intro (อ้าว)

 

เนื้อหาจริง ๆ สำหรับ entry นี้ก็คือว่า ผมรู้สึกว่า เด็กสาว ๆ สมัยนี้แต่งตัวกันเร็วขึ้นน่ะครับ

ตัวชี้วัดก็คือว่า ผมไปประชุมทำงานกับน้อง ๆ
ของอินท์ครับ ซึ่งก็มาจากหลาย ๆ โรงเรียน (ไม่ใช่แต่เกษตรอย่างเดียว) น้อง ๆ
ผู้หญิงเวลามาประชุมเสาร์อาทิตย์ ก็จะแต่งหน้าทำผมกันเป็นเรื่องปกติมากกกกก
อาจจะไม่ได้โบ๊ะหนาเต็มรูปแบบ แต่อย่างน้อย ๆ เขียนตานี่ก็เห็นกันจนชิน

ชินจนกระทั่ง เวลาประชุมที่โรงเรียน แล้วน้อง ๆ
ต้องใส่เครื่องแบบ ไม่ได้แต่งหน้าเขียนตามา ก็เล่นเอาเราเกือบจำไม่ได้
ว่าอีนี่มันเป็นใคร (ฮา) คือเจอแต่สภาพตอน แต่งหน้าเริ่ดหรูอลังฯ

เรื่องชุดก็เหมือนกันครับ
กางเกงขาสั้นแบบใส่ถูบ้านไม่มีให้เห็นชัวร์ ๆ ส่วนใหญ่ก็จะเป็นขาสั้นแบบดูดี ๆ
แฟชั่นหน่อย ๆ (คือไม่ใช่ผ้ายืด) และที่เห็นนิยมมากก็คือใส่แนบเนื้อที่เรียกว่าเลกกิ้ง
(ผมก็ไม่รู้ว่าสะกดยังไง) ข้างใน 

รองเท้าไม่ต้องพูดถึงครับ รองเท้าแตะฟองน้ำนี่
เอาไปเขวี้ยงทิ้งได้เลย เป็นรองเท้ามีส้นทั้งนั้น ไม่ก็เป็นรองเท้าสานแบบดูดี

 

แล้วที่บอกว่ายุคสมัยมันเปลี่ยนไป
ก็เพราะว่าไม่ใช่แต่เด็กโรงเรียนอื่นที่แต่งตัวเก่งนะครับ
เด็กโรงเรียนเราเองก็เหมือนกัน ขนาดสาว ๆ ที่เป็นนักกีฬาโรงเรียน (ถึก ๆ หน่อย)
ยังเขียนตา ใส่ส้นสูงมาประชุมเลยฮะ

 

เรืองนี้ได้รับการคอนเฟิร์มตอนที่คุยกับโอครับ โอไป
workshop
การเขียนการ์ตูนมา แล้วก็ยืนยันว่า สาว ๆ ม.ปลายที่มาอบรมด้วยกัน
แต่งตัวเก่งทุกฅน! (คือนึกภาพสาว ๆ
ที่บ้าเขียนโดจินสิครับ มันควรจะเป็นเด็กเนิร์ดใส่แว่นไม่ใช่เรอะ?) แต่นี่
ใส่เลกกิ้ง ส้นสูง กรีดอายไลน์เนอร์มาเข้าอบรมกันทั้งนั้น (มึงพลาดแล้วว่ะโอ ฮา)

 

เรื่องของแฟชั่นมันก็เปลี่ยนไปตามยุคสมัยเช่นนี้แล สมัยนี้นี่
ไม่ต้องพูดถึง accessory เบ ๆ แบบตุ้มหู กำไล สร้อย ฯลฯ ครับ
ขนาดคอนแทคเลนส์บิ๊กอายส์ ก่อนหน้านี้ผมนึกว่าเค้าจะใส่กันแค่เวลามีงาน
แต่อ่านจากข่าว ดาราบางฅนนี่ใส่ทุกวัน จนวันไหนไม่ได้ใส่ ถึงกับเสียเซลฟ์เลยนะเธอ
(เช่น คุณเป้ย ปานวาด)

หรืออย่างเดี๋ยวนี้ที่ฮิต ๆ ตามข่าวก็คือขนตาปลอม
ไอ้ผมก็เข้าใจว่า ขนตาปลอมนี่ใส่กันแค่เวลาถ่ายแบบ หรือเล่นละคร แต่ตอนนี้พบว่า
เวลาขึ้นรถไฟฟ้า สาว ๆ ใส่ขนตาปลอมนี่ เห็นกันเกลื่อน
(แต่เวลาไปทำธุรกรรมที่ธนาคาร
เห็นขนตาปลอมเป็นแพหนางอนเช้งที่เจ้าหน้าที่ใส่แล้ว…. บางทีก็อยากเอาไม้ขีดไฟไปวางชะมัดเลย
– ฮา)

 

สมัยนี้ สาว ๆ เวลาปล่อยเนื้อปล่อยตัวอยู่กับบ้าน
กับเวลาแต่งตัวออกนอกบ้าน… คงแตกต่างกันแทบจะเป็นฅนละฅนเลยนะครับ

 

ปล. สมัยเด็ก ๆ ผมชอบสาวรวบผม
กับปล่อยหน้าตามธรรมชาติน่ะครับ พอโตเข้ามหาลัย ทุกฅนไม่มีใครรวบผมเลย
ปล่อยผมสยายกันหมดจนเราทำใจว่า เออ ปล่อยผมก็ดูเซะซี่ดี…. ครั้นพอเรียนจบ
ทุกฅนแต่งหน้ากันหมด เราก็ทำใจว่า เออ แต่งหน้าก็ดูสวยดีเหมือนกันเนอะ

พอมาเจอสาวที่รวบผม และเกือบจะไม่แต่งหน้าเลย
แล้วยังดูดีมาก ๆ อยู่ได้นี่ ก็ออกจะประทับใจครับ