ประกวดขาอ่อน

เมื่อสักเดือนที่แล้ว
ผมนั่งดูประกวดมิสไทยแลนยูนิเวิร์สครับ จริง ๆ
แล้วก็ไม่คิดว่าเป็นฅนติดประกวดนางงามอะไรแบบนี้นะฮะ แต่พอดูไปดูมา ก็พบว่า เอ๊ะ
เราได้ดูครบทุกปีเลยนี่หว่า ฅนที่ชนะเลิศปีเก่า ๆ ก็รู้จักหมด (ฮา) 

เวลาดูประกวดแบบนี้นี่ สิ่งที่สนใจก็จะเปลี่ยนไปตามแต่ละวัยครับ

 

สมัยเด็กมาก ๆ
ตอนที่นั่งดูกับสมาชิกในครอบครัว ก็จะสนใจหน้าตาผู้เข้าประกวดเป็นหลัก
แล้วก็คอยฟังฅนในครอบครัววิพากษ์วิจารณ์ นางงามฅนนี้หน้าหักบ้าง ฅนนี้ฟันเหยินบ้าง
ฅนนี้ตาเขบ้าง ได้รางวัลได้ไง บลา ๆ ๆ (คือถ้าผมเป็นเจ้าตัว ฟังแล้วก็คงอยากจะผูกคอตายใต้ต้นมะขามกันเลยทีเดียว)

 

***

 

พอโตขึ้นมาหน่อย
ก็จะเริ่มสนใจในส่วนของการตอบคำถามครับ ว่านางงามแต่ละฅน ตอบดีไม่ดีอย่างไร
เท่าที่ผมสังเกต ก็พอจะแบ่งออกได้เป็น 3 ระดับ

 

ระดับแรกเลยคือ ตอบไม่ตรงคำถามครับ
อาจจะเป็นเพราะว่า ฟังคำถามไม่เข้าใจ ถามอย่าง ตอบอีกอย่าง
คำถามเป็นนามธรรมมากเกินไป ไม่รู้จะตอบอย่างไรดี หรือว่า บางทีเตรียมคำตอบมาแบบนึง
แล้วฟังคำถามมาไม่ดี ก็พยายามจะลากเข้าสิ่งที่เตรียมมาให้ได้ เช่น
ช่วงที่มีวิกฤติการเมือง แบ่งแยกสีต่าง ๆ ถามอะไรมาไม่รู้ล่ะ กูจะต้องพูดว่า
ฅนไทยสามัคคี สมานฉันท์กันนะคะ ไว้ก่อน (ฮา)

 

ระดับที่สองก็คือ ตอบตรงคำถาม
ได้ประเด็นดี แต่ก็เป็นไปตามแนวที่สังคมคาดหวังไว้ คือ พอดูเวทีประกวดนางงามหลาย ๆ
ปี ก็จะพอเดาได้ว่า คำตอบมาตรฐาน เป็นอย่างไร
ซึ่งก็มักจะยึดค่านิยมของสังคมเป็นหลัก (ตอบแบบแหก ๆ ทวนกระแสไม่ค่อยมี) เช่น ต้องภูมิใจในความเป็นไทย
ต้องพัฒนาเผยแพร่ศิลปะวัฒธรรมไทย หรือถ้าถามว่า ให้ความสำคัญกับเรื่องใดที่สุด
ก็ต้องตอบว่า การศึกษาไว้ก่อน หรือถ้าเป็นคำถามเกี่ยวกับสิ่งทันสมัย หรือ
เทคโนโลยีใหม่ ๆ ก็ต้องตอบกลาง ๆ ว่า มันมีทั้งข้อดีและข้อเสีย ต้องเลือกใช้ให้ถูก
ฯลฯ

 

ระดับที่สามก็คือ
ตอบได้เหนือความคาดหมายมาก ๆ ทะลุกรอบของคำถามไปแบบที่เราเองก็คิดไม่ถึง
เวลาเจอนางงามตอบแบบนี้นี่ แทบจะอยากปรบมือให้ดัง ๆ (เสียแต่ว่า
ผู้เข้าประกวดที่ตอบดีมาก ๆ มักหน้าตาดีไม่พอ ต้องมีอันตกรอบก่อนทุกที)
อย่างประกวดมิสไทยแลนด์ยูนิเวิร์สล่าสุด มีคำถามถามว่า ถ้าเกิดเป็นผู้ชาย
อยากทำอะไร? ผมเองก็นึกตั้งนาน นึกไม่เห็นออกเลยว่า ผู้ชายอย่างเรา ๆ
จะมีอะไรที่ผู้หญิงอยากทำ (ถ้าเป็นข้าวตู จะตอบว่า ‘อยากลองยืนฉี่’)  พอผู้เข้าประกวดตอบว่า ‘อยากบวชทดแทนคุณพ่อแม่ค่ะ’
รู้สึกเหมือนโดนยิงเข้าที่กลางหน้าผาก (มันเจ๋งจริง ๆ นะ)

 

ตอบคำถามนี่ ยากจริง ๆ นะครับ
เพราะหลังจากฟังคำถามจบ มีเวลาคิดแค่ประมาณ 10 วินาที ซึ่งสั้นมาก ๆ
ต้องคิดประเด็นตอบให้ชัดเจน มีขยายความสนับสนุนความคิดด้วย ไม่ใช่ถามคำตอบคำ
เวลาผมดูประกวดแบบนี้ แล้วลองคิดตามว่า ถ้าเป็นตัวเองจะตอบว่าอย่างไร พบว่าตายสนิท
(คือผมต้องใช้เวลาเรียบเรียงความคิดเสียจน ให้ตอบอะไรเจ๋ง ๆ ในเวลาสั้น ๆ
แบบนั้นไม่ได้)

 

***

 

พอโตขึ้นมาอีก ก็จะเริ่มจะเริ่มดูการ organize
งานครับ เพราะจะจำเอาไอเดีย เรื่องกิจกรรมบ้าง
เรื่องรูปแบบงานบ้าง เผื่อจะเอาไปปรับใช้กับองค์กรที่ตัวเองทำงานอยู่
ซึ่งในเวทีประกวด 3 เวทีใหญ่ (นางสาวไทย มิสไทยแลนเวิล์ด
มิสไทยแลนยูนิเวิร์ส ก็จะมีสไตล์ รูปแบบแตกต่างกันออกไป

 

อย่างนางสาวไทยนี่
จะมีลักษณะของขนบธรรมเนียมประเพณี มีความอนุรักษ์นิยมจ๋า ดูได้จากการแสดงคั่น
เป็นเพลงพระราชนิพนธ์บ้าง รำไทยสี่ภาคบ้าง ใส่ชุดชาวนาบ้าง
รวมไปถึงคณะกรรมการที่เป็นไฮโซ คุณนาย สวมผ้าไหมไทย ตั้งกระบังสูงเสียดเพดาน…
อืม ได้กลิ่นโบราณติดปลายจมูกเลยทีเดียว

 

ส่วนมิสไทยแลนด์เวิล์ด นี่ล่าสุดที่ผมดู
มีจังหวะของการดำเนินรายการ (beat) ที่อืดอาดมากครับ
จำได้ว่าตอนนั้นพยายามโฆษณาว่า ผู้เข้าประกวดใส่บิกินี่นะเว้ยเฮ้ย (กะขายหนุ่ม ๆ
เต็มที่) พอผมนั่งดู โอ๊ย แต่ละฅนใช้เวลาในการเดินออกมาแนะนำตัวนานมาก
ผมทนไม่ไหวลองจับเวลาดู พบว่า ผู้เข้าประกวดแต่ละฅนใช้เวลาเดินออกมา โพสท์ท่า
แนะนำตัว เดินกลับ ร่วมเหยียบ ๆ ฅนละ 40 วินาที (แล้วผู้เข้าประกวดมีกี่ฅนก็คูณเข้าไปสิ)
กล้องซูมเข้าซูมออก แพนแล้วแพนอีก ก็ไม่เสร็จเสียที
มันช้าเสียจนผมต้องเปลี่ยนไปดูช่องอื่น… สุดท้ายจำได้ว่า
เป็นการประกวดที่ดูไม่จบ ผมเบื่อเสียจนหลับคารีโมตเลยคิดดู
(งานนี้บิกินี่ไม่ช่วยอะไร-ฮา) จัดงานได้อีดอาดยิ่งกว่าเวทีนางสาวไทยอีกฮะ

 

ที่ชอบมากที่สุด
น่าจะเป็นของมิสไทยแลนด์ยูนิเวิร์สปีก่อนนะครับ (ผมจำปีไม่ได้ จำได้ว่า ปีนั้น น้องซี
นิเทศจุฬา/พิธีกรรายการแบไต๋ ไฮเทค ร่วมประกวดด้วย) ปีนั้น beat ของการดำเนินรายการเร็วมาก
ๆ ครับ ผู้เข้าประกวดเดินกันฉับ ๆ สวนกันยังกับเดินแบบ
เร็วเสียจนถ้าเราไม่ตั้งใจดู เหมือนจะพลาดอะไรบางอย่าง ซึ่งมันก็ทำให้น่าสนใจมาก
(ไม่เหมือนเวทีอื่น ที่ดูไป รีดผ้าไปก็ยังได้)

 

 นอกจากนี้
ชุดราตรีของผู้เข้าประกวดปีนั้นก็น่าสนใจมากครับ เพราะเนื้อผ้าจะหนัก มี texture
หยาบ ๆ ด้าน ๆ ไม่เหมือนชุดราตรีเวทีอื่นที่จะพลิ้ว ๆ
แล้วการย้อมนี่ ผมไม่วิธีเรียก (ย้อมผ้าดิบรึเปล่า?) แต่ออกมาแล้วสีสดมาก
แดงก็แดงเลือดนก เขียวก็เขียวเข้ม สีไม่ออกมาหวานเลี่ยน ๆ เหมือนชุดราตรีอื่นทั่วไป
รวมทั้งเครื่องประดับก็ใช้หินสีด้าน ไม่ใช่เครื่องเพชรพลอยวูบวาบ ๆ ซึ่งก็ทำให้ดูมีสไตล์
แตกต่างจากเวทีอื่นได้ชัดเจนดี (ผมค่อนข้างชอบนะฮะ)

 

***

 

ในส่วนของรูปแบบการประกวดรอบสุดท้าย
ถ้าแบ่งง่าย ๆ ก็มี 4 ขั้นตอนครับ การแสดง+แนะนำตัวผู้เข้าประกวด,
การแสดงคั่นระหว่างเวลา, VTR การเก็บตัวของผู้เข้าประกวด
และการตอบคำถาม

 

สำหรับ VTR ดูแล้วก็จืด
ๆ ครับ เพราะว่าเป็นการเล่าเรื่องว่าผู้เข้าประกวดไปทำอะไรมาบ้าง
ซึ่งตามสูตรก็มีการบำเพ็ญประโยชน์ ทัศนศึกษาสถานที่สำคัญ มีทำกิจกรรม ทำอาหารบ้าง
ไปเลี้ยงเด็กบ้าง ถ้าเป็นกิจกรรมภายใน ก็เป็นการฟังบรรยาย เรื่องบุคลิกภาพบ้าง
เทคนิคการใช้เครื่องสำอางบ้าง ซึ่งตัว VTR ก็จะดูเซ็ตเสียจนให้ความรู้สึก
เฟคมากกว่า

 

ที่ผมชอบ
ไม่แน่ใจว่าของเวทีประกวดไหนนะครับ (ไม่ชัวร์ว่าเป็นมิสยูลีก หรือ มิสทีน)
แต่ผู้เข้าประกวดได้ไปออกค่ายพัฒนาชนบทกันจริง ๆ สร้างห้องน้ำ
สร้างโรงเรียนกันจริง ๆ เห็นผู้เข้าประกวดฉาบปูนบ้าง ปีนหลังคาสังกะสีบ้าง
ดูแล้วก็ เอ๊อะ ติดดินดีแฮะ ชอบ ๆ แถม สาว ๆ แต่ละฅนก็แต่งตัวตามสบาย ใส่หมวก
ปล่อยผมตามธรรมชาติ หน้ามัน ๆ ไม่ได้แต่งหน้าแต่งตาเพียบ ใส่ขนตาปลอม
ผมเรียบไม่กระดิกเหมือนเวทีอื่น ๆ (เห็นแอบมีทา sun block บ้าง
อันนี้ไม่ว่ากัน) ดูแล้วก็รู้สึกว่า เป็นนางงามที่ดูเหมือนฅนปกติดีน่ะครับ ไม่ค่อยจะดัดจริตมากเกินควร

 

สุดท้าย ที่ผมขัดใจเสมอมา
ก็คือช่วงที่นางงามฅนเก่า ออกมาพูดลา เพื่อส่งมอบตำแหน่งให้นางงามฅนใหม่ครับ
ผมออกจะรำคาญมาก ๆ ที่จะต้องใช้วิธีอัดเสียง แล้วมาเปิดบนเวที
ตัวนางงามก็เดินไปเดินมา ยิ้มสวย โบกไม้โบกมือ

 

คือส่วนตัวผม รู้สึกว่า
การอัดเสียงพูดมันแห้งแล้งมาก ๆ เลย นี่ก็เป็นนางงามมาตั้งปีนึงแล้ว
กะอีแค่ออกมาพูดสด ๆ ให้ฅนเห็นกันจะจะ ว่าบุคลิกเป็นยังไง สิ่งที่ประทับใจคืออะไร
แค่นี้ทำไม่ได้เลยเรอะ? เอาล่ะ ถ้าพูดฅนเดียวมันไม่เชี่ยว
อาจจะให้มีพิธีกรช่วยถาม-ตอบ เหมือนสัมภาษณ์ ให้รายการมันดำเนินต่อไปได้ อาจจะมี VTR
ประกอบหน่อยก็ได้ แต่ก็อยากจะให้พูดเอง พูดออกมาจากปากจริง ๆ
ไม่ใช่อัดเสียงตามสคริปท์ จะได้มองเห็นศักยภาพ และตัวตนจริง ๆ
ของนางงามในแต่ละปีหน่อย ผมว่าไอ้ที่ทำ ๆ อยู่นี่มัน ‘หุ่นยนต์’
เอามาก ๆ

 

ที่เซ็งอีกอย่างก็คือ บัลลังก์
หรือเก้าอี้ที่นางงามนั่งน่ะครับ ไม่ทราบออกแบบมายังไง นางงามนั่งไปแล้ว ตัวห่อ
จมหายไปกับเก้าอี้เลย แถมไอ้พนักพิงข้างหลัง มันจะใหญ่เท่าฝาบ้านไปไหน?
คือตัวบัลลังก์เอง ควรจะทำให้นางงามนั่งแล้วดูเด่นสิครับ
ไม่ใช่ตัวมันเองกดข่มตัวนางงามเสียมิด ส่วนตัวผมคิดว่า
ควรจะยกที่นั่งให้สูงขึ้นมาหน่อย แล้วปรับมุมนั่งให้เอนออกมาหาฅนดู
(คือนั่งแล้วเห็นสรีระทั้งร่าง ไม่ใช่นั่งแล้วตัวห่อ) รวมไปถึงพนักข้างหลังก็ไม่ต้องสูงเปรตมากก็ได้
ปรับให้เตี้ยลง แล้วขยายออกด้านข้างน่าจะดีกว่า (แต่ไม่รู้ว่ะ ไม่ใช่นักออกแบบเฟอร์นิเจอร์
ความคิดผมอาจจะผิดก็ได้)

 

 

รวม ๆ แล้ว
ถ้าให้ผมเป็นฅนจัดการประกวดนางงามแบบนี้ ด้วยรูปแบบหรือกิจกรรม
ผมก็ยังนึกไม่ค่อยออกน่ะนะครับ ว่าจะจัดอย่างไรให้สมใจผมดี แต่ถ้าเป็นธีมงานล่ะก็
ผมอยากให้ธีมออกมา ขับเน้นความแตกต่างของผู้เข้าประกวดแต่ละฅนน่ะครับ
อยากให้งานออกมาเห็นชัดว่า ผู้เข้าประกวดแต่ละฅนมีบุคลิกภาพแตกต่างกันอย่างไร
มีแนวคิด วิธีการดำรงชีวิตแตกต่างกันอย่างไร มีทัศนคติและมุมมองต่อโลกที่หลากหลาย

 

 ผมไม่ชอบเลยที่ประกวดกี่ที ๆ
นางงามก็ทำผมเหมือนกันหมด แต่งตัวเหมือนกันหมด แต่งหน้าเหมือนกันหมด แม้กระทั่งจะพูดอะไรออกมา
ก็พูดเหมือน ๆ กันไปหมด

 

ส่วนตัวแล้ว ผมเชื่อว่า ช่วงเวลาที่ผู้หญิงดูดีที่สุด…คือช่วงเวลาที่เธอได้เป็นตัวของตัวเองน่ะครับ

 

ปล. เขียนเอนทรีนี้เสร็จ
พอกลับมาอ่านอีกรอบ…รู้สึกว่า ประโยคปิดท้ายมันพยายามจะหล่อโคตร ๆ เลยว่ะ “- –