โทรศัพท์กับใจกลวง ๆ

ผมว่าผมเป็นฅนโชคดีอย่างหนึ่งนะครับ เวลาจะจีบใครสักฅนฅนรอบข้างจะรุมเชียร์
(บางทีก็มากซะจนเรารู้สึกแหยง ๆ ว่าล้ำหน้าตรูไปรึเปล่าเนี่ย) อย่างจำได้เลยว่า
เคยบอกอิ๊กว่า เออ เพื่อนฅนนี้น่ารักดีนะ อิ๊กก็รีบบอกว่า ผมมีเบอร์ครับพี่ก้อน
เอามั้ยครับ? พร้อมควักมือถือออกมาเตรียมบอกเต็มที่ (ขอบจัยมาก)
หรือเคยมีนักศึกษามาฝึกงานที่แล็บครับ รุ่นพี่ผมเห็นผมมองเข้าหน่อย (จริง ๆ
ก็ไม่หน่อยเท่าไหร่) ก็รีบถามเลยว่า ก้อนเอาเบอร์น้องเค้าป่ะ เดี๋ยวพี่ถามให้
(ด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้นเต็มที่-ฮา)

 

จริง ๆ เมื่อก่อนเวลาเจอสาวน่ารัก ๆ
ก็ขอเบอร์ไว้ก่อนนะครับ แต่เดี๋ยวนี้ก็รู้ตัวแล้วว่า ขอไปก็เท่านั้น
ถ้าไม่คิดจะโทรไปชวนคุย หรือส่งเมสเสจไป ก็ไม่รู้จะเอาไปทำไม เปลืองเมโมรี่เปล่า ๆ

 

แต่ก็มีบ้างบางฅนนะครับ
ถึงชาตินี้ทั้งชาติจะไม่เคยโทรหรือเมสเสจไป แต่ก็ยังเก็บไว้

รู้สึกว่าเวลามีเบอร์
มันดูเป็นมงคลกับเครื่องโทรศัพท์ดีน่ะครับ (ฮา)

ฅนแรกก็นี่เลยครับ แพนเค้ก-เขมนิจ จามิกรณ์
ตอนนั้นน้องเค้าก็ดังแล้วอ่ะครับ ผมได้เบอร์มาจากอิ๊ก(เจ้าเก่า)
สาเหตุก็ไม่มีอะไรซับซ้อน เพราะตอนนั้นอยากคุยกับเฮ้ดหลีดของสาธิตสามัคคี
(ตอนนั้นยังเห่อเอาไอเดียสาธิตสามัคคีไปขายน้อง ๆ อยู่…แต่ตอนนี้หายบ้าแล้ว)
พอรู้จากอิ๊กว่าเฮ้ดเป็นแพนเค้กก็อึ้ง ๆ เหมือนกัน

‘โทรไปเหอะพี่ก้อน เค้าไม่ว่าอะไรหรอก’ อิ๊กเชียร์

ก็โทรไปแหละครับ แล้วก็สไตล์ผมเลยก็คือ
พอได้คุยก็ใส่ ๆ ๆ ๆ ๆ ไอเดียที่มีจนหมดแม็ก (ใครเคยคุยกับผมคงนึกภาพออก
เช่นข้าวตู เป็นต้น) เจ้าตัวก็ดีมากเลย รับฟังทุกอย่าง
(แต่ไอเดียผมก็ไม่ได้เอาไปใช้หรอกนะครับ ข้อจำกัดมันเยอะ T-T)

 

พอวางสายเสร็จก็คิดจะลบเบอร์ทิ้งครับ
(เป็นปกติอยู่แล้วว่าพอเบอร์อะไรที่ไม่ได้ใช้ก็จะลบออก)…แล้วก็เปลี่ยนใจ

รู้สึกว่าถ้าเอาไปอวดใคร ๆ ว่า เฮ้ย! กูมีเบอร์แพนเค้ก-ของจริง- (ย้ำว่าของจริง)- อยู่ในเครื่องว่ะ…คงเท่ดี
(ฮา)

 

อีกฅนก็นี่เลยครับ ผึ้ง-กัญญา ลีนุตพงษ์
(ดาราจากเรื่องเงาอโศก)

ฅนนี้เป็นเด็กนิเทศครับ พอดีช่วงนั้นโอทำมือถือหาย
ก็เลย divert เบอร์มาเข้าเครื่องผม น้องผึ้งตอนนั้นก็โทรมาถามเรื่อง
MV ที่จะถ่ายทำสำหรับงานอะไรสักงาน
(เข้าใจว่างานจ๊ะเอ๋ลูกนก) ผมเองก็ไม่รู้เรื่องอะไรครับ พอรับสาย
รู้ว่าจะคุยกับโอก็บอกว่า โอมือถือหายอ่ะครับ เดี๋ยวให้ติดต่อกลับ
ไม่ทราบใครโทรมาครับ?

‘ผึ้งค่ะ’

(หูผึ่ง) ‘ผึ้งไหนฮะ
ผึ้ง-กัญญารึเปล่า?’

‘ใช่ค่ะ’

‘อ้อครับ นี่เบอร์น้องเลยรึเปล่า
จะได้ให้โอโทรกลับเบอร์นี้’

‘ค่ะพี่ เบอร์หนูเอง’

วางหูเสร็จผมก็รีบเมมเบอร์เลยครับ (ฮา)
จำได้ว่าตอนนั้นก็เอาไปอวดใครต่อใครไปทั่วว่ากูมีเบอร์ดาราอยู่ในเครื่องด้วยนะเว้ยเฮ้ย
(ฮา) แต่ก็ไม่เคยโทรหรือเมสเสจอะไรไปนะครับ ดองนิ่ง ๆ อยู่ในเครื่อง

 

แต่หลังจากนั้นก็ทำโทรศัพท์หายครับ
(เครื่องใหม่ซะด้วย เพิ่งใช้ไม่นาน T^T)

ตอนนี้ก็ไม่เหลือเบอร์ใครแล้วครับ
มีแต่เบอร์ฅนที่ใช้งานประจำ (ถ้าเพื่อนเก่าฅนไหนอ่านเจอ
ก็ส่งเบอร์ใหม่มาให้ผมด้วยล่ะ)

 

แต่เบอร์ที่เสียดายที่สุด… นี่เลยครับ
เบอร์พี่เพชรน้ำหนึ่ง

พี่เพชรน้ำหนึ่งเป็นรุ่นพี่ OKUS ครับ รุ่นสิบกว่าๆ (มั้ง) เคยเขียนหนังสือเรื่อง ‘ใต้ร่มกระโปรงม่วง’
ตอนนี้ทำงานด้านสื่อสารมวลชน
(เข้าใจว่าช่องสามไม่ก็ช่องเจ็ด…เป็นรายการเด็กครับ)

พี่เค้าประสบอุบัติเหตุรถยนต์ เป็นอัมพาตครึ่งล่าง
ไปไหนมาไหนตอนนี้ใช้รถเข็นครับ ส่วนแขนทำกายภาพบำบัดจนขยับได้ตามปกติ
(แต่นิ้วมือยังขยับไม่ได้)

เจอกันวันนั้นเป็นวันปัจฉิมนิเทศครับ
(เข้าใจว่าน่าจะรุ่น 31?) พี่เค้าได้รับเชิญมาเป็นพิธีกรช่วงเสวนาศิษย์เก่า
วันนั้นผมก็ไปในฐานะศิษย์เก่า ไปแนะนำเรื่องการเรียนเข้ามหาวิทยาลัย

คุยกันไม่นานเองครับ
แต่ก็รู้สึกสนิทมากยังกะรู้จักมาเป็นปี ๆ (พี่เค้ายังเรียกผมเลยครับว่า ‘เฮ้ย…ไอ้น้องรัก’ ทั้ง ๆ
ที่รู้จักกันได้แป๊บเดียว…อาจจะเป็นเพราะว่าเป็นเด็กสาธิตเกษตรด้วยกันมั้งครับ)

เป็นรุ่นพี่ที่ผูกพันมากครับ
หลังจากได้เบอร์มาก็จะส่งเมสเสจไปอวยพรตามเทศกาลต่าง ๆ (ส่วนใหญ่ก็ปีใหม่)
บางทีพี่เค้าก็โทรมานะครับ เวลาต้องการให้ช่วยงาน
(แต่ก็ไม่มีปัญญาช่วยได้เลยสักครั้ง T-T)

 

พอมือถือหายนี่ก็เสียใจมากครับ
ไม่รู้ว่าชาตินี้จะได้มีโอกาสเจอพี่เค้าอีกรึเปล่าเนี่ย
(ตั้งแต่วันนั้นก็ไม่เคยได้เจอหน้าอีกเลยครับ ฅนอื่น ๆ ยังได้เจอบ้างเป็นระยะ ๆ
หรือฅนที่ไม่ได้เจอก็ไม่ใช่ฅนที่เรารู้สึกเสียใจอะไร)

ใครที่อ่านเอนทรีนี้ แล้วรู้จักพี่เค้า
บอกผมด้วยก็ดีนะฮะ (แต่ค่อนข้างมั่นใจว่าพี่เค้ายังจำผมได้ครับ
เพราะขนาดผ่านไปเป็นปี ๆ ยังเคยโทรมาหาแล้วเรียกชื่อผมถูกเลย-ตอนนั้นจะไปถ่ายรายการอะไรสักอย่างแล้วต้องการฅนมาช่วยดูแลน้อง
ๆ …ซึ่งผมก็ดันไม่ว่างพอดีอีก)

***

 

สำหรับมูลเหตุที่ผมเขียนเอนทรีนี้ ก็เพราะว่า
เมมโมรี่เพิ่งเต็มครับ  SIM ของผมเก็บได้แค่ 250 ชื่อ
(นี่ในเครื่องเรามีถึงแล้วเรอะ?) ก็เลยต้องค่อย ๆ นั่งลบออกทีละชื่อ ชื่อไหนที่ไม่ได้ใช้ก็คงต้องลบทิ้งไป
(ส่วนใหญ่ก็เป็นน้อง ๆ ที่ทำงานด้วยกัน แล้วงานเสร็จไปแล้ว
หรือไม่ก็เป็นฅนที่มาให้ sample เลือด)

แต่เบอร์ฅนในครอบครัวนี่ไม่เคยเก็บไว้เลยครับ
ไม่จำเป็นต้องเก็บด้วยเพราะว่าผมจำเบอร์ได้ทุกฅน (ทั้งคุณพ่อคุณแม่และน้องชาย)

เพื่อนบางฅนก็มีหลายเบอร์นะครับ
แต่ผมเก็บไม่เกินสองเบอร์ (คือถ้ามีเบอร์ที่สามก็จะลบทิ้ง)
เพราะว่ามันเปลืองเนื้อที่

แล้วจริง ๆ
แล้วไม่รู้ว่าฅนอื่นมีปัญหาเหมือนผมรึเปล่าครับ? คือเวลาผมเมมเบอร์ จะเมมชื่อ
แล้วก็ต่อท้ายด้วยอะไรสักอย่างที่ทำให้เราจำได้ว่าเค้าเป็นใคร

 

เช่น ถ้าเป็นรุ่นน้องอินท์ ก็จะต่อท้ายด้วย ‘Int’
ถ้าเป็นเด็กคิวบิคก็จะใช้ ‘Cub’ ถ้าเป็นเด็กภาควิชาก็จะใช้
‘Micr’ (Microbiology)

ที่ต้องทำแบบนี้เพราะว่าบางทีก็นึกไม่ออกว่าเบอร์ที่เราเมมเป็นใคร
จำได้ว่าเคยนั่งไล่ลบเบอร์ทิ้ง แล้วก็เจอเบอร์ที่เมมไว้ว่า ‘ฝน’… อ่านแล้วก็อ่า…. ฝนไหนวะ? (ฮา) แล้วผมก็ไม่กล้าโทรไปเช็คด้วยนะ มันคงตลกดีที่จะโทรไปแล้วพูดว่า ‘อ่า…นี่ก้อนนะครับ
ฝนที่ผมคุยด้วยอยู่เนี่ย..อยากรู้ว่าเป็นฝนไหนอ่ะครับ (ฮา)’

ที่แย่กว่านั้นก็คือฅนไทยที่ชื่อโหลมากครับ
อย่างเช่น กิ๊ฟต์ ต่าย เมย์  แป้ง ฝน
เฟิร์น ฯลฯ

บางฅนก็มีดันอยู่คร่อมหลายชมรมจนไม่รู้จะลงท้ายอะไรดี
แต่อันนี้มักไม่ค่อยมีปัญหาเท่าไหร่

แล้วถ้าใครจำชื่อจริงได้
เม็มชื่อจริงจะชัวร์กว่าชื่อเล่นครับ (เช่นเพื่อน KUS26 ผมจะจำชื่อจริงมากกว่าชื่อเล่น
หรือไม่ก็ Jinnipar เป็นต้น— จินนี่ไม่ต้องถามแล้วนะว่าทำไมไม่เมมว่าจินนี่
เพราะเมมชื่อจริงมันไม่ต้องมีสร้อยต่อท้าย)

ที่แย่ที่สุดคือบางทีจำไม่ได้ครับว่าเมมชื่ออะไรไป
(เช่น บ๊วย กับเดียร์ พอไปนั่งเช็คมือถือจริง ๆ … อ้าว เมมทั้งสองชื่อเลยนี่หว่า
แต่เบอร์เดียวกัน เพราะหาไม่เจอว่าครั้งแรกเมมชื่ออะไร เลยเผลอเมมซ้ำ เป็นต้น)

หลัง ๆ มานี่เวลาเมมเบอร์ บางทีก็ใช้ชื่อที่อยู่ใน
MSN ไม่ก็ที่อยู่ใน hi5 ครับ
เช่น ป่านcw twinb หรือว่า sailorMay
พูดง่ายๆ ก็คือว่า ชื่อไหนที่ทำให้จำได้ก็เอาชื่อนั้นไว้ก่อน

 

แล้วโทรศัพท์ของทั่นผู้อ่านละครับ?
มีเบอร์ใครอยู่บ้าง?