รักต้อง(ไม่)จีบ

 

 

เรื่องนี้เป็นข้อมูลดิบที่อยู่ในหัวตั้งนานแล้วฮะ แต่หาจังหวะเหมาะ ๆ มาเขียนไม่ได้สักที (จะเขียนช่วงเทศกาลแห่งความรักมันก็เลยมาแล้ว) นึกว่าจะไม่มีโอกาสซะแล้ว

 

แต่อยู่ดี ๆ ไม่รู้เกิดอะไรขึ้นครับ บล็อกของชาวบ้านที่ผมเข้าไปอ่านอยู่ดี ๆ ก็พูดถึงเรื่องความรักในเวลาใกล้ ๆ กันซะงั้น แถมพูดประเด็นคล้าย ๆ กันด้วยคือเรื่องการคาดหวังในความรักทำให้เป็นทุกข์ (เท่าที่เห็นอย่างน้อย ๆ ก็มี ๓ บล็อกแล้วนะเอ้อ)

 

ก็เลยขออนุญาตโหนกระแสพูดเรื่องนี้ด้วยฅน แต่คงไม่ใช่เรื่องเดียวกันเป๊ะ ๆ หรอกครับ คงจะพูดในมุมมองที่ว่า เราคาดหวังอะไรจากฅนรัก แต่จะพูดเรื่องนี้ทั้งที พูดแบบธรรมดา ๆ ก็จืดไป สิ่งที่ผมจะอ้างถึงก็คือ ผมคาดหวังอะไร ที่อยากให้-ไม่มี-มากกว่าฮะ

 

******************

 

ผมว่าผู้ชายส่วนใหญ่ ที่ยังไม่มีแฟน และคิดเรื่องความรักอยู่เรื่อย ๆ ก็จะมองหาคู่เป็นกิจว้ตรแหละครับ เวลามีสาว ๆ ผ่านเข้ามาในชีวิต ก็จะเริ่มเมียง ๆ มอง ๆ แล้วว่า เอ๊ะ นี่ใช่เนื้อคู่ตรูรึเปล่า อย่างผมเอง เวลาไปทำอะไร หรือเจอใครใหม่ ๆ  ก็จะกวาดตามอง ๆ อยู่เรื่อย (จะหาว่าหน้าม่อก็ไม่ขอเถียง)

 

แล้วกว่าจะเจอที่ถูกใจที่ทำให้เราลุกขึ้นมาทำอะไรสักอย่างได้เนี่ย มันต้องผ่านตัวกรองหลายชั้นครับ แต่เอาเข้าจริง ๆ แค่ตัวกรองชั้นแรกก็ล้มหายตายจากไปกว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นต์

 

ก็เลยจะมาเล่าให้ฟังว่า สุภาพสตรีที่เจอหน้ากันบ่อย ๆ ผ่านมาในชีวิตอยู่เรื่อย ๆ ทำมั๊ย ทำไม ถึงได้โดนกรองออกไปจนเกลี้ยงทุกที

 

 

 

เด็กคณะวิทย์

 

 

จริง ๆ แล้วฅนที่เรียนคณะเดียวกันน่าจะเป็นอะไรที่สนิทกันได้ง่ายที่สุดนะครับ เพราะเรียนก็ที่เดียวกัน เจอหน้ากันได้บ่อย ๆ แถมน่าจะคุยกันรู้เรื่องเพราะทำด้านวิทยาศาสตร์เหมือนกัน แล้วถ้าคิดจะจีบ ชีวิตก็คงไม่ลำเค็ญมาก เพราะเจอกันทุกวัน ไม่ต้องถ่อไปที่อื่นไกล ๆ

 

แต่เวลาจะจีบใครในคณะวิทย์เนี่ย ก็ยังเกรง ๆ อยู่ เหตุผลสำคัญก็คือ ที่นี่ เม้าธ์กันสนั่นเมืองมากฮ่ะ

 

เวลาใครทำอะไรขึ้นมา อย่าว่าแต่จะรู้กันในภาคเลยครับ เผลอ ๆ รู้กันข้ามภาคก็มี "- – (ขนาดผมว่าผมไม่ใช่ขาเม้าธ์แล้วนะ ใครทำอะไรที่ไหนเนี่ย ลอยมาเข้าหูเป็นประจำ)

 

ผมว่าการจีบกันมันควรจะเป็นเรื่องของฅนสองฅนครับ ถ้าจีบกันแล้ว กลายเป็นเรื่องของมหาชนเนี่ย… ก็อย่าเพิ่งดีกว่า

 

 

 

 

เด็กชมรม

 

เป็นอะไรที่มีโอกาสมากที่สุดแล้วนะผมว่า เพราะผมเชื่อว่า ฅนที่ทำกิจกรรมด้วยกัน มักจะมีมุมมองอะไรคล้าย ๆ กัน แล้วก็เห็นตัวตนจริง ๆ ได้ง่ายกว่าฅนที่แค่รู้จักกันธรรมดา ซึ่งก็น่าจะประทับใจได้ง่ายกว่า แถมถ้าจีบกัน ก็มีเรื่องที่สนใจร่วมกันให้คุยกันเยอะแยะไปหมด แต่เอาเข้าจริงแล้ว การจีบรุ่นน้องในชมรมหรือในสโมสรเดียวกัน กลับมีจุดอันตรายอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน

 

 

สมมติว่ามีแฟนเป็นรุ่นน้องในชมรม… ไม่รู้สิครับ ผมว่าสถานภาพการเป็นรุ่นพี่ของเรามันถูกสั่นคลอนยังไงก็ไม่ทราบ แล้วถ้าเกิดว่ามีปัญหาทะเลาะเบาะแว้งกันรุนแรง จนถึงขั้นมองหน้ากันไม่ติด ก็หมายความว่าต้องมีฅนใดฅนหนึ่งหลุดออกจากการทำงานในชมรมไป ซึ่งไม่ว่าจะเป็นใคร ก็เป็นเรื่องน่าเสียดายทั้งนั้น อีกอย่าง ในกรณีที่เกิดข้อพิพาทหรือข้อขัดแย้งขึ้นในชมรม ถ้าแฟนเราเป็นหนึ่งในคู่กรณี เราคงไม่สามารถรักษา-ความเป็นกลาง- ไว้ได้แน่ ๆ

 

 

อีกเรื่องที่เป็นห่วง ก็คือมุมมองของอาจารย์ครับ อย่างเวลาเราจบจากโรงเรียนมาหมาด ๆ เวลากลับไปหาน้อง ๆ ในชมรม อาจารย์ก็จะชื่นชมว่า ดีจัง ถึงจบไปแล้วยังกลับมาดูแลน้อง ๆ อยู่ เป็นรุ่นพี่ที่ดีนะเนี่ย น่าเอาเยี่ยงอย่าง…แต่พอชักนานเข้า ๆ คราวนี้อาจารย์ก็จะมองด้วยแววตาเคลือบแคลง ประมาณว่า ไอ้นี่ทำไมมันยังเวียนว่ายตายเกิดอยู่แถวนี้อีกฟระ? ทำไมมันยังไม่หลุดวงโคจรไปเสียที มีซัมทิงรองอะไรรึเปล่า? ยิ่งถ้าเกิดรู้ว่า เราจีบ/เป็นแฟนกับรุ่นน้องในชมรม โห คงเป็นเรื่องใหญ่เลยครับ กลายเป็นว่าเรากลับไปชมรม ไม่ใช่เพื่อกิจกรรม แต่เพื่อไปหลีหญิง+หม้อเด็ก… ซึ่งถ้าโดนแปรเจตนาอย่างนั้น นับว่าเป็นเรื่องน่าเสียดายมาก

 

 

…แต่พอแก่ถึงจุด ๆ หนึ่งกลับจะเริ่มรู้สึกว่าปลอดภัยครับ อย่างรุ่นน้องอินเตอร์แรคท์ที่จะเข้ามาทำงานปีหน้า นับไปนับมาก็อ่อนกว่าผม ๘ ปี… แปดปีเนี่ย มันเป็นระยะห่างที่มากพอจนไม่น่าจะมีใครสงสัยว่าผมกลับไปชมรมเพื่อไปจีบรุ่นน้องนะฮะเนี่ย (ถ้าทำงั้นก็เข้าขั้นพรากผู้เยาว์แล้วล่ะนาย)

 

 

 

เพื่อนร่วมรุ่น

 

รู้สันดานกันดีเกิน.. จนไม่เหลือความดึงดูดใด ๆ ฮะ (ฮา) อีกอย่างก็คือว่า เพื่อนบางฅนก็ดีเกินกว่าที่จะมาเป็นแฟน (เสียดายแย่เลย ถ้าไปจีบแล้วเราต้องเสียเพื่อนไป) ที่สำคัญกว่านั้นก็คือ เพื่อนผู้หญิงรุ่นผมตอนนี้ทำงานกันแล้วทั้งนั้นนะฮะ แล้วผมรู้สึกว่า ฅนวัยทำงานนี่ มันอยู่ฅนละโลกกับโลกที่ผมอยู่เลย เวลาเจอหน้ากัน ก็จะคุยกันเรื่อง เงืนเดือน เพื่อน ๆ ที่ออฟฟิส การทำงาน เจ้านาย เพื่อนร่วมงาน ลูกค้า เก็บตังค์ผ่อนรถ เรื่องแต่งงาน ฯลฯ โอ๊วววว นักศึกษาที่ยังขอเงินแม่ใช้อยู่อย่างผมเข้าไม่ถึงฮะ เพราะงั้น ถ้าคิดจะมีแฟน อย่างน้อย ๆ เป็นนักศึกษาเหมือนกันน่าจะดีกว่า (ไม่งั้นคุยกันไม่รู้เรื่องแน่ ๆ)

 

 

เด็กนิเทศ

 

สาว ๆ นิเทดหน้าตาดีเยอะครับ เยอะจนฅนน่ารักกลายเป็นของธรรมดาไป เดี๋ยวนี้เวลาน้องชายบอกว่า ผู้หญิงฅนนี้ก็หน้าตาธรรมดา… ต้องฟังหูไว้หู เพราะมาตรฐานของเราสองฅนชักจะเริ่มห่างกัน จริง ๆ แล้วสายตาเราอาจจะโคตรน่ารักเลยก็ได้

 

ปํญหาก็คือ เวลาผมไปนิเทด จะมีป้ายแปะหน้าผากประทับไว้ว่าเป็น ‘พี่ชายของพี่โอ’ น่ะสิครับ เพราะงั้น ก็ต้องระวังตัวอยู่เหมือนกัน ทำอะไรผิด ๆ พลาด ๆ ไปมันจะเสียหายมาถึงน้องชายได้ … สาวนิเทดจริง ๆ ก็น่ารักเยอะครับ แต่พอมีน้องชายอยู่ด้วย เราว่าเราก็อยู่เฉย ๆ น่าดีกว่า (เห็นแก่หน้าน้องชายสุดที่รัก)

 

 

 

 

อ่านไปอ่านมา ก็อาจจะรู้สึกว่าเจ้าของบล็อกช่างเรื่องมากเสียจริง จริง ๆ ก็ไม่ได้เข้มงวดอะไรกับตัวเองขนาดนั้นหรอกนะครับ ถ้าเจอใครที่ ‘ชอบ’ จริง ๆ จัง ๆ เงื่อนไขที่ว่ามาทั้งหมด ก็เป็นเรื่องขี้ปิ๊ด

 

 

 

… อยู่ที่ว่า จะหาฅน ๆ นั้นเจอรึเปล่าก็เท่านั้นเอง…